seni sen yapandan vazgeçmek

forumsal bir başlık gibi dursa da üzerine düşünülesi bir konu gibi duruyor; bizi biz yapan şeyi biliyor muyuz? da bizi biz yapandan vazgeçmek belki de alınabilecek en zor karar gibi duruyor.

bizi biz yapan şeyden vazgeçince bizden geriye kalan nedir sorusu ise başka bir merak konusu.

istemeden, kazara vazgeçtiğim kişi. ne mi hissediyorum? hiçlik.
bir ölünün ardından hissedilenler, bir varmış bir yokmuş ve üzüntü, azalan ve azaldıkça hissizlik duygusu.

sen olmazsın, sen kalmazsın.. ya seni sen yapanda yanılmışsındır, ya kendini doğru tanılamakta.. ikisi de değilse kendinle vedalaşabilirsin.. kendini, seni sen yapanları doğru ve iyi tanımlamalı ve asla vazgeçmemelisin.. kendini inkar sağlıklı bir durum değildir diye düşünüyorum.

zaten vazgeçtiklerin seni sen yapmış, onların sayesinde bugünkü sen olabilmişsindir. bu yüzden çok da şey yapmamak lazım.

romantik bakış açısıyla kişilere indirgendiği takdirde kişiyi sıkıntıya sokacak eylem. artık bize hitap etmeyen insanları, eylemleri geride bırakarak devam ediyoruz hayatımıza. bizi var eden kişiler bu dünyaya getirenlerdir evet ancak bizi biz yapan kimse yok. bazen neşesi yüksek biriyle yan yana sigara içersiniz ve mutlu olursunuz. bazen sigarayı bırakmışsınızdır ve koşu yaparken yanınızda bir dostunuz vardır. hayatlarımız baştan sona değişim içerisinde ve ihtiyaç duydukça çeşit çeşit insanla yaklaşırız birbirimize. insanlar gelip geçebilir. alışkanlıklar farklılaşabilir ancak değişmeyen tek şey var; biz yapan yalnızca kendimiziz.

beni ben yapan her şeyle savaştım. kazanmayı kaybettim.

"dostum geç kaldın
güneş ne gün doğacaksa
söylediler duymadın geç kaldın
otur ağla..."

beni ben yapandan vazgeçmedim. beni ben yapanı değiştirdim. komple..

beni ben yapan benim, kendimden vazgeçmeyi düşünmüyorum. zor inşa ettim, yıkamam bir daha.

o kadar çok şeyden vazgeçtim ki, dönüştüğüm kişiye yabancılaştım. bazen kendimi tanıyamıyorum, bekliyorum, olağandışı bir şey geliştiğinde ne tepki vereceğim diye kestiremiyorum inan. eskiden kitaplardan, insanlardan öğrenirdim ne yapacağımı, nasıl davranacağımı. ama artık iyi insanlar kalmadığı gibi, iyi kitaplar da yazılmıyor. o yüzden hayat felsefem şu: ne yapacağını bilmiyorsan hiçbir şey yapma.

yeni bir sen yaratır ama eski seni gömer. bu iyi mi olur kötü mü olur, onu zaman gösterir. aslında herkes kendini gömer, farkında olmadan, defalarca...

belki ben olmak istemiyorumdur

artık ikisi de eskisi gibi olmadığından çok normaldir

(bkz: serbest çağrışım)

gardırop değişikliğine gider bunun sonu demedi demeyin..

belki de seni sen yapacak hadise budur?

tam tersi, asla vazgeçmiyorum artık. çevremden ne kadar kişi eksilirse eksilsin.