sevgili uğruna kişiliğinden vazgeçmek

genel kültürü artırır kesinlikle. her tür kızı tavlama aşamasında, ilgilerine paralel bir insan kalıbına giriyorsun. meme kaygılı beyin bölünmesi hadisesi.

keşke tiyatrocu olsaydım pişmanlığı oluyor bir ara. onu da geç. o evreden sonra, içinde biriken bir sürü kişiliği tekrarlamaya başlıyorsun. hemen her cins kızı elde edebiliyorsun böylece. süper bir duygu kişiliksiz olmak. memelere karşı konulmuyor. memeler ulvi, yüce.

ilişki bittiğinde başka biri olarak hayatına devam edersin. kişiliğini kaybetmek değişmekse sorun değil. kuklalaşmak problemdir.

ben kimim sorusunu sormayı hiç düşünmemiş insanların aklı başına gelsin diye başına gelen hadisedir. 1 kere başkası gibi olursun, 2 kere olursun; eğer şanslıysan, biraz zeki ve biraz da cesursan kendini farketmeye başlıyorsun. ondan sonrası hep aydınlık oluyor. pişman bile olamıyorsun yaptıklarına, iyi ki bana bunu yapmış diyorsun. doğru dersi çıkarmayı öğrenince hata yapmak kadar güzeli olmuyor.

berbat bir kişilikten, iyi bir insana dönüştüyseniz çok da zararlı bir kurulum olmamış denebilir.

karşısındaki kadin tarafından kendisi değil, kılığına büründüğü karakter tarafından sevilecek bir zavallı olmayı kabullenmektir.
acziyet!

kimse kabul etmez..
ama hepimiz az da olsa fedakarlık ederiz..
bazı zamanlar öyle odunler veririz ki..
dönüp baktigimiz da..
vazgeçmişiz..

.msalak denir ona. '.mcı'nın bulmuş versiyonu.

ayağının altına dinamiti yerleştirip kendini yok etmektir.

gitmeye meyilli birini bırakmak yerine kendini değiştirmeye çalıştığın zaman aynada gördüğüne yapabileceğin en büyük saygısızlığı yapmış oluyorsun. hiç kimsenin buna değer olduğunu düşünmüyorum çünkü o sevgili denilen kişi sizi gerçekten seviyorsa kişilik gibi önemli bir olaydan vazgeçmenize izin vermez. belki fedakarlıklar olur, küçük değişimler yaşanır ama vazgeçmek söz konusu olmamalı. birazcık da enayi olmamak gerekiyor yahu! gerçi, "insan yedisinde neyse yetmişinde de o olur," düşüncesini de unutmayalım tabii.