sevgili yokken sevgili istemek ama varken de istememek

ruh hastası mıdır nedir? insanı isteği.

lütfen ne istediğinize bir karar verin bu yaştan sonra sizinle uğraşacak değiliz.

bir öyle bir böylelik yapa yapa sevgi aşk kavramını hiç ettiler.

bu bana bir yerden çok tanıdık geldi lakin konu bu değil.

varken de istememek degilde olabilecekken kaçıyorum ben arkama bakmadan. neden boyle bilmiyorum

yeni bi partner neden yalnızlığı seçtiğinizi hatırlatıyor. bir ilişkiyi yürütmek hakikaten zor ya da ben beceremiyorum bilmiyorum. çünkü yapabilenler var. taktik falan diyorlar taktiği de benim midem kaldırmıyor. şu sıralar yalnız takılmak iyi geliyor ama biriyle olmak da bana diğer kötülükleri görmezden gelirsem iyi geliyor. bireyselliğime saldırı gibi algılıyorum bazı sıradan hareketleri. bu da beni çıldırtıyor. etraf insan dolu. beğendiğim tipler de var. bana ilgisini belli eden adamlar vs. ama başka bir şey arıyorum artık sanırım. anlatmaktan yoruldum. her insanda tekrardan kuruluyoruz. baştan inşa ediyoruz kendimizi. benim pek gücüm kalmadı şöyleyim böyleyimlere. büyümenin biçok halini çok sevdim. ama bıkkınlığın böylesine normalleşmesi biraz ürküttü beni.

bu tekilliği seviyorum. birini istiyorum ama bu tekilliği de seviyorum. bu tekillikten daha fazla sevebileceğim birine ihtiyacım var. arayışta değilim. olsam o enerjiyi yayarım ama bi şeyler bitti. otuzlarıma geldiğimde de acaba yalnız bir domuz mu olacağım? belki. bu beni korkutuyor mu? işte hayır. öyle bir tüketmişim ki. ne seks ne aşk ne popülerlik ne arzulanmak ne başka bir şey. profesyonel bir domuzum. tipik, hasta bir kariyerist. "asla öyle olmayacağım" dediğim ne varsa oluyorum. esneyen ve rahatlayan ve beni iyileştiren, hayatta olmakla tekrar barıştıran her bir tarafıma karşılık müthiş bir temiz boşluk kendini kirle pasla tekrar tekrar sertleştiriyor. kendimle şeyler arasındaki dengeyi bulabilmek için üzerinde kıpırdamadan ama hareketi destekleyerek durduğum incecik ip hayali bir adalet anlayışının hak edilmiş gücünden önce beni sonra da benden kendini koruyor. kişi kendisi olduğunu iddia edebilen tek öteki. bilmek belasını aşamıyor. "hayat" deyip duraksadığım milyonlarca anın bir bütünü haklılık saplantımı besliyor. nefret edip aşağıladığım herkesten bir parça içimde muhakkak buldum. simsiyah giyinen o kaba heriflerden beni ayıran şey şu; başımı hafifçe yana eğip sırıtabiliyor ve birden ona kadar takılmadan sayabiliyorum.

özetlersek armudum olsun ama sapı olmasın, üzümüm olsun ama çöpü olmasın durumudur.
marulun yaprağını yerken kıyır kıyır, sapına gelince mayır muyur diye de özetlenebilir.

başkasının güzel sevilmesini görüp kendisinin de öyle güzel sevilmesini ister ama geçmişte tanıştığı kişiler yapmadığı şerefsizlik bırakmadığı için güven problemi yaşayan minnoş kalbi kırık kişiler .