sevgililik işini kafada bitirmek

az önce uyuklarken bir anda akla gelendir. sevgililiği "iş" olarak ifade edecek kadar beyhude görmeye başlamaktır. maalesef insan olarak bir hayvan olduğumuz gerçeğini göz ardı etmek benim için artık imkansız hale geldi.

haliyle sevgililik flört falan bunları bırakalım da kuşlar, maymunlar yapsın. gidip dişisine kur yapsınlar çeşit çeşit dans figürleri sergilesinler. gözümde artık kız da erkek de bir (tövbe estağfurullah gay gay konuşma evladım).

neyse, dediğim gibi bu ilişki-flört illüzyonu gözümde açığa çıktığından beri hayatın iyice tadı tuzu gitti. insan dediğimiz aciz hayvan tüm yaşam enerjisinin özünü buradan alıyor. ben bu hayvanlığı reddediyorum. biliyorum bir yer var, hayvandan öte, hayvandan uzak... anlatamıyorum. zaten anlatsam da bir boka fayda etmez.

büyük konuşmamak gerek.

olay kafada değil ki.

bir bağ kurma ihtimalinin giderek azaldığını fark ettikçe, ya da kişinin kendisinin bağ kurmak istemediğini fark etmesi durumu..

konfor alanından çıkmak istemiyor insan. sevgili olmak, ilişkide olmak hayatta bir takım değişiklikleri de beraberinde getiriyor. çocuk doğurmak gibi laaağğğnn.

hayatında nur topu gibi beslenmen büyütmen anlaman gereken olmayan bir şey pat diye tam hayatının ortasına yerleşiyor.

insan korkuyor. çok korkuyor hatta.

en kolayı amaaan olan hali güzel deyip kafada bitirmiş oluyor.


sabah sabah ne anlattım arkadaş. içimde mi kalsaydı?

hiç başlamazsanız, bitirecek iş de olmaz.
denklem basit yani.