sevgilinin çocukluk fotoğraflarını görmek

dünyanın en güzel eşi, zamanında dünyanın en güzel çocuğuymuş dedirten hareket.

benden güzel olmayacağı kesindir gülerim ben.

bu günlere iyi toparlanmış tipi denilen fotoğraflardir. kendi fotoğrafımda dahil hiçbir çocuk fotoğrafı sevimli gelmez

karakterinin çocuklukta belli olduğunu görmektir bence de.

bir sevişme sonrası romantik mum ışığı ve şarap eşliğinde görmüştüm en son. genelde kadınlar göstermekten çekiniyor.

yerim o çocuğu ben

simsiyah saçlı kapkara gözlü tombul yanaklı bir şeydi. siyah beyaz bir fotoğrafı hemen aldım. sakladım. şimdi ki aslan parçasının kuzu halini görmektir.

saçları şimdiki gibi kıvırcık değilmiş ama elleri aynı güzellikte. dudak dersen kağıttan ince.

bir candan erçetin şarkısında geçen sevdiğim bir söz var. "aşk nerede ölür haberin olmaz."

ben eski fotoğrafları ( 2000lerde hala kağıt baskı vardı) koyduğum kutuyu çıkarmış hadi gel fotoğraflara bakalım dediğimde fotoğraflara bakmaya başladıktan sonra devamına sonra bakarız benim gitmem lazım gibi bir şey söylemişti.

bir insan birinin ailesine, arkadaşlarına ve kendine ait yıllar içinde biriken fotoğraflarına bakmak için yarım saat ayırmıyorsa o insana ait duygularında samimi olduğuna ben inanmıyorum.

bazı insanlar sevme becerisinden yoksun.

bebekliğinden şimdiki yaşına kadar bütün fotoğraflarını gördüm, güzel bir duygu, o an da yanında olabilseydim diye düşündürtmüştür bana.