sevgilinin ilk kez görüldüğü an

unutulmaz.

o beni muhtemelen ilk gun gordu. ustımde esofmanlarım, sacım alalede toplu.
ben onu ikinci gun gordum, karsımda oturuyordu, ne yakısıklı cocıkmus dedim icimden.
yanılmıyorsam takvim 21 temmuz 2020.

ben başka şeylerin derdine düştüğümden ilk yüzüne bakamamıştım. derdim de arabanın içinde nereye kadar küçülüp görünmez olabileceğimdi. sonra yapmaya çalıştığım şeyin imkansızlığına ayıldım. en nihayetinde dönüp merhaba dediğimde şaşkın şaşkın bakıyordu yüzüme. * o da haklı tabi... bir anda kendisini arabasına atan, anksiyeteden ne yapacağını şaşırmış biriyle karşılaştı.

düşündüm de... beni gerçekten seviyor ya... hihihihi... *

benim son erkek arkadaşımla ilk karşılaşmam facetime'da oldu. aslında birbirimizi çocukluğumuzdan beri tanıyorduk ( çünkü ilkokul arkadaşıyız) fakat uzun süredir görüşmemiştik. birbirimizin instagramında ekliydik ama sadece o kadar. konuşmaya başladığımızda, bir noktada " hadi görüntülü konuşalım" dedik. ilk gördüğümde sahip olduğum his çok deli bir şeydi. bazı duyguları anlatmaya lügat yeterli olmuyor çünkü o hissin büyüklüğünü, yüksekliğini ve yoğunluğunu olduğu gibi karşılayabilecek bir kelime grubu yok. karnında sayısız at'ın aynı anda koşması gibi bir şeydi. hani normalde insanlarda kelebekler uçar, bende atlar koşuyordu. siz anlayın duygunun yoğunluğunu. sempatik bir an'dı.

duygu varsa, dünya çok güzel bir yer.

şimdi ki sevgilimi bundan 8 sene önce havaalanından alırken gördüm ilk. elinde kocaman bir gül buketi vardı. sıkıca sarıldık.
çok heyecanlıydı. ben de onu gördüğüm için mutlu.