sevgisini göstermeyi seven insan

birini sevdiğimde sevmek eylemini aşıp sevgi duygusunu bizzat ben oluşturuyormuşum gibi davranıyorum. varımı yoğumu karşımdakini mutlu etmek için dökesim geliyor. sanki o gülerse dünya gülecekmiş gibi hissediyorum. sürekli sevdiğimi söyleyesim geliyor. eğer söylemezsem, söyleyemediğim bir zaman diliminde ölürsem çok üzülürüm diye korkuyorum.
kırmaktan da çok çekiniyorum, sevdiğim kalbi kıran kişi olmak çok zoruma gidiyor. sürekli sürprizler yapmak istiyorum. günde belki 10 15 tane fikir geçiyor aklımdan ama eyleme dökebildiğim çok az* velhasıl kelam sevdiğinizi söyleyin ya çekinmeyin valla eksilmezsiniz. insanız ve seviyoruz sevelim de zaten yoksa geçmiyor hayat. göstermekten de çekinmeyin, sakınılan sevgi gün geçtikçe önemsizleşir.
çok sevin, hep sevin!

bu arada şu hayatta en enayi yerine konulan insan tipidir.

ne güzel insandır o insan. bu devirde kaldı mı öyle yüreği sıcacık yapabilen, gözleriyle sevdiğini haykıran?
bir nefes, bir çift göz, sıcacık bir el ile tuttuğu zaman, elden yüreğe çarpıntıyı gönderebilen.
kaldı mı böyle güzel insanlar?
kaldıysa ne mutlu o insanlara, o ne güzel insanlara...

geçenlerde tanıştığım en edepli ve de ilmi donanıma sahip kızı arayıp ona bu hayattaki varlığın için teşekkür ediyorum diyesim gelmişti ve bu hassasiyeti gereksiz bulup vazgeçmiştim. yani aslında bu başlıktaki kişi benim de işte artık büyümüş olmalıyım.

birçok kişi tarafından zayıflık belirtisi olarak tanımlanan bir davranışı gerçekleştiren insandır. ya aldatılır, ya harcanır, küçük bir ihtimal karşılığında çok sevilir.

sevgi zaten gösterilmek için yok mu?

benim bu. sevgi gösterilmelidir, eylem ile söz ile mutlaka bir şekilde gösterilmeli. aksini kabul edemiyorum. insanız tabi, bazen çekinmeden gösteririm sevgimi bazen de göstermeyi tam istediğim şekilde beceremem ama her hareketim sevgimi içerir.

etrafında olup sevgisini göstermekte zorlanan insanın da içini açar, sevmeyi öğretir. çok da kırılır ama, gösterdiği sevgi kadar sevgi görmediğinden

göstersin tabi göstermeyip napıcak saklayıp repo mu yapsın üç günlük dünyada.

sabah sabah enayi olduğumu öğrendiğim başlık. canınız sağ olsun. ben sevgimi göstermeden yaşayabilen biri değilim. alıp sarılmam, öpmem, iltifat etmem lazım. ama bunu bıktıracak derecede yapmıyorum. ayarı var.. napayım ben de böyle bir çarım işte..

bence çok güzel bi şey bu. o kadar çok severim o sevgi benden öyle çok taşar ki sevdiklerim "yeter artık beni sal" derler...... napim tabiatım böyle

sevgisini gösteremediğinde kendisi gibi olamadığını hisseden insandır aynı zamanda. enbisevdiklerimizi yüz yoğurmalı, ellemeli sarılmalı sevemeyeceksek ne yapacağım ben bu sevgiyi yav?! gerçekten de sevgimi gösteremediğim soğuk insanlarla bir müddet sonra iletişimi koparmış oluyorum istemsiz. çünkü nedense bu insanlar sevginin, sevilmenin karşılık verilmesi gereken bir şey, bir zorunluluk olduğunu düşünüyor. siz sevginizi gösterdiğinizde zoraki samimiyetsiz bir karşılık alıyorsunuz, öyle yapay bir tavır ki püüü bu ne yahu? hiç mi anan, baban yakın bir dostun, sevgilin seni sevmedi, kenara köşeye sıkıştırıp öpmeye çalışmadı, sarılcam diye boğmak istemedi evladım diye sorasım geliyor... böyle de olabilir çoğu insan sevgiyi ve sevilmeyi inanın bilmiyor zaten hep şaşkınlıkla karşılanıyorum* ancak sevginin değişim yaratma gücü var. ilk başlarda şaşıran insanlar zamanla öyle kıymetini biliyor ki bu sevilme halinin insan iyice tokatlamalı sevmek istiyor. * bazı insan da aşamıyor bunu duvar olmaya devam ediyor, üzücü vallahi...

bu insan için sürekli aldatılacaktır, örselenecektir vs entryleri giriliyor. siz çok yanlış anlıyorsunuz arkadaşlar: aldatılmak, kandırılmak vb tüm kötü şeylerin sorumluluğu size ait değil. siz sevginizi gösterdiğiniz için aldatılmıyorsunuz karşınızdaki insan karaktersiz bir yaratık olduğu için bu eylemi yapıyor. karşınızdaki insanların negatif eylemlerinin sorumluluğunu kendi üzerinize almayın çiçeklerim. biz enbisevdiklerimizi sevmelere, sarılmalara doyamamaya devam...

olması gereken bu değil mi zaten? ben bir insanı sevdiğimi niye içimde tutayım ki?

gösterilmeyen sevginin kukuşmuş bir cesetle hiçbir farkı yoktur benim için. gösterilsin ki hayat bulsun, göstersin ki hayat bulsun.

karşındakinin bundan ne anladığına bağlı. kiminin ağzından mesela ben kolay kolay seni seviyorum diyemem şünkü sürekli söylenince bir anlamı kalmaz, ama sevdiğimi bir şekilde belli ederim. bu düşünme, arama, onun seveceği şeyleri yapma çünkü onun mutluluğu sizi mutlu ediyor. ama gel gör ki çoğu zaman konuşacak şeyleri unuturum. :) karşımdakinin bunu görüp konu bulup konuşması lazım. işte bu unutmada bir sevgidir lal olma durumu gibi. zamanımızda anlamıyorlar yada yanlış olana denk geliyoruz. ince düşünceli, saygılı, kibar insanlar pek sevilmiyor yada bilemiyorum.

kesinlikle ben olmayan çok özendiğim insandır. hayatta daha mutlu olduklarını sanıyorum.

ben göstermeyi çok severim. yeri gelir açık açık söylerim yeri gelir kendi tarzımda belli etmeye çalışırım. nedense göğsümü gere gere söylemek bana huzur ve mutluluk verir.

sevgimi neden içimde tutayım ki karşımdaki kişiye de belli ederim oda mutlu olur sevgi paylaştıkça çoğalır.

sevgi ihtiyacı cımbızla aralardan denk getirdikçe çekilerek doyulacak bir his olmadığından; halka açık sergilemekte sakınca görmeyen insandır.

benim.
sevdiğim insanların yanaklarını sürekli mıncırasım*geliyor ne yapayım?