sevgisizlikten canına kıyan gencin mektubu

üzmüştür,malesef malum zihniyet yüzünden türk gençliği tam da bu noktada. hiçbirinin psikolojik sorunu yok. hepsi yorgun, üzgün ve geleceğe dair umutları yok.

cümleleri bana o kadar tanıdık, o kadar yakın ki. ne diyeyim bu hale getirenler utansın.

üzücü bir mektup.

ölüme giderken bile anlaşılmak istemiş fakat bunun mümkün olmayacağını düşünmüş. ne denir ki bu durumda.

insanların bunu yapabilmesi için kafasında her şeyi bitirmiş olması gerekir, umut, sevgi, geleceğine karşı merak ve güven...üzgünüm çünkü herkesin terapi alması gerektiğini düşünüyorum, insanların ruhsal yaralarının sarılabileceğini ya da ileride her şey güzel olacak demeyi insanlara kabul ettirmek istiyorum.

umarım ölümüm hayatımdan değerli olur.
olur olur.. biz ölüleri severiz, yaşarken yüzlerine bakmayız.
çok üzüldüm gencin adına.
kim bilir neler yaşadı, sadece sevgi istediğini kimseye anlatamadı.
keşke ölümü seçmeseydi.
keşke herkesi bir anda terk edip gitseydi ama kendini öldürmeseydi.

çok üzücü. insan ne diyeceğini şaşıyor.

çok üzücü ve düşündürücü yazılanlar. bir gencin hayata bu denli küsmesi hiç iyi bir şey değil. nasıl bir toplum olduk ve nereye gidiyoruz?..

ölmeyi seçerek doğruyu mu yaptı bilemiyorum. bende zamanında bu sıkıntıları çektim. bazı insanlar yorulup ölümü seçer bazıları da benim gibi iyice hırslanıp kontrolsüz bir yaşam sürer.

ilk tanımı yapan sayın yazar,

bu konuyu nasıl malum zihniyete bağladın acaba çok merak ettim doğrusu.
bu genç mektubunda sadece sosyal ilişkileriyle alakalı yaşadığı spesifik sorunlardan yakınmış ve bunun için intihar ettiğini söylemiş. geleceğe dair umudunun olmaması ile ne ilgisi var.

.
sevgisizlik bazılarının canını bu kadar acıtabiliyor demek ki.
sevilmeyen birinin mutlu olabilmesi imkansız mı?
hayattaki yegane amacı sevilmek mi olmalı bir insanın.
tamam seni seven yok. ama sen bu eksikliği neden derinleştirirsin ki?
sen sevmeyi denedin mi? hayatı, kendini, güneşi, bir canlıyı...
sen kendine mutluluk verememişsin. kendin için mutluluk olamamışsın, kendinle dost olabilmeyi öğrenememişsin.
bir kaç sene daha dayanabilseydi muhtemelen başka görecekti, bakacaktı, hissedecekti.
kendine yetememenin, kendini anlayamamanın, hep dışarıdan bir şeyler beklemenin sonucu bence bu..
maalesef oluyor. yirmili yaşların başında insan çıkmazda olduğunu düşünebiliyor. her şeyin sonu sanıyor...
biraz erken bir gidiş...

üzüldüm mü? hayır. belki de hep acı çektirecekti kendine...
en azından acıları son buldu. böyle bakıyorum.

çok acı çok.

en azından artık daha iyi bir yerde ve acısı son buldu. huzur içinde yat, artık vakit dar.

canımı çok acıtan mektuptur. çok ama çok üzüldüm.
bu mektupla görüyoruz ki sevgi yemek gibi su gibi hava gibi bir fizyolojik ihtiyaç aslında. bundan mahrum kaldığımızda yoksunluğunu çekiyor ve bir süre sonra dayanamıyoruz.
şu mektubu yazan çocuk azıcık sevilse ruhu iyileşir, hayata dönerdi. gerçekten çok üzdü bu mektup beni, şu saatten sonra ne söylesem boş.

mevlana'ya sormuşlar; üstad, sevmek mi sevilmek mi diye. mevlana demiş ki; sevmek çünkü sevildiğinden asla emin olamazsın. hayatta açıkçası hele ki şu anki dönemde kimse sevildiğinden emin olamaz. bence sevilmiyor da. kimisinin anne babası kardeşi bile çıkar için yaklaşıyor. hayat artık böyle. bu kardeşimiz oyuna ayak uyduramamış. dayanamamış intihar etmiş. allah affetsin.

sevgi...
sevgiyi esas olarak ele alması bence ne kadar konuyu genelleştirip bir yere getirdiğini anlatıyor.
o bunu yapmış şu şunu söylemişten ziyade yalın bir dille sevgi demiş.
çünkü her şeyden vazgeçtiğinizde bir önemi kalmıyor toplumun ahlaksızlıgı da...gaddarlıgı da...cahilliği de..
işin özü sevgiden geçiyor çünkü.
belki saygı duyulmadı çünkü sevgisiz büyüdüler.
belki kimselere güvenemedi çünkü sevilmediler.
belki anlayış istedi ama onu bile yapamadılar şu hayatta.

bakın biliyor arkasından konuşulacagını ama ona bile mecali kalmamış belli ki.
yok öyle bir şey diyor. ne hastayım ne başka bir şey. böyleyse de hakkınızı helal etmeyin diyor. haklı.

hep bir bahane bulundu ya gidenlere.
yapamadı, bünyesi fazla hassas bizim bu ruhsuzlugumuza boyun eğmedi diyemiyorlar.
diyemezler..

çok üzgünüm bunları yaşadığın için.
iyi bir insan oldugunu varsayıyorum. değilsen bile artık öyle gitmişsin buralardan.

(bkz: insan ne ile yaşar)*

bu notu okurken aklıma furkan celep geldi. o da böyle bi notla son vermişti hayatına. orada da birkaç cümle dokunmuştur yüreğime. ' merak ediyorum neden kimse bana değerli olduğumu hissettirmiyor ? neden kimse beni sevmiyor ? milyarlarca insan olmasına rağmen neden kendimi bu dünyada yalnız ve değersiz hissediyorum ? insanların beni sevmelerin sağlamak için kendimi yormak.. '
defterime bu cümleleri karalamışım furkanın notundan.

yunus ise ; koca mektupta geçen tek şey , sevgi.
elimizde sonsuz olan tek şey bu ve biz bunu harcamaktan bile aciziz. bazen kelimelerin yetmediği zamanlar olur , şuan tam o zamandayım. yazılacak , söylenecek çok şey var ama bunları ifade edecek tek kelime yok.
her insan ayrı bi hayat ayrı bi hikaye. dışarıdan baktığımız insanların içlerinde neler gizli kim bilir ?
allahım sen kimseyi sevgiye muhtaç etme.
sevginiz için cömert olun. sevin gitsin , ne kaybedeceksiniz ? sizin bi güzel sözünüz , bi cümleniz bazı insanların yüreğinde karşılık buluyo , yüzlerinde tebessüm oluyo. insanlardan bunu esirgeyecek kadar cimri olmayın.

şu intihar edenleri hunharca eleştiren dallamaları piste davet etmek istiyorum öncelikle… demek ki bir insan keyiften canına kıymıyormuş, her intihar edenin kendine göre bir sebebi varmış dimi? şekil a’da görüldüğü gibi… intihar eden gence gelecek olursak; muhtemelen ailesinden, etrafındaki insanlardan sevgi görmediği için canına kıydı. zaten diyor ki “benden ümidimi çalanları affetmeyeceğim”. şu cümlenin üzerine ne konulabilir ki??? hiçbir şey.

sevgi umuttur lan, sevginin bazen açamadığı kapı yoktur. sadece tek dileğim, şu gence bir avuç sevgiyi çok görenlerin ömür boyu mutlu olamamasıdır. kına yaksınlar şimdi, kınaları yoksa ben göndereyim buradan…

t: iç parçalayıcı bir mektuptur. ziyadesiyle üzüldük.

üzücü de olsa yanlış bulduğum olaya ilişkin mektup.

gençlik bunalımları çoğumuzun başından geçti/geçiyor ve geçecek. sevgisizlik konusu bir genç için ağır olabilir belki ama hayat hiçbir zaman gençlikte neyse sonuna dek o olmuyor. o nedenle bunu yapmayı düşünen ve aynı şekilde hissedenler varsa aranızda, bu fikri kafasından mutlaka çıkarsın. emin olun hiçbir şey için canınızdan olmaya değmeyeceğini anlayacaksınız ve iyi ki de öyle bir aptallık yapmamışım diyeceksiniz.

"sen böyle konuşursun tabii, başına gelmemiş" diyenler çıkabilir. ne yaşadığımı anlatmayacağım ama o yaşadığımı yaşayan birçok insanın da intihar ettiğini söylemem yeterli olur sanırım.

yapmayın.

bir sevgi, bir de sevgisizlik insana her şeyi yaptırabilir.
boğazım düğümlendi okurken. bilmiyorum detaylarını ama ailesini yanında hissetse, ailesi tarafından sevilse buna kalkışmazdı sanırım. bu tarz bir mektubu yazan insan çevreden çok ailesine içerlemiştir. ne acı! gencecik bir evlat gitti, kalbi kırık öldü.
hiçbirimiz mükemmel değiliz. çocuklarımız için de mükemmel olmaya çalışmak yerine çocuklarımızı sevdiğimizi, onlara, onların yanında olduğumuzu hissettirmeliyiz. tüm gayretim, ileride oğlum büyüyüp bir yetişkin olduğunda "annem-babam beni çok sevdi, sevilerek büyüyen bir çocuktum" desin. bu insanın hayatta yaşadığı zorluklar karşısındaki direncidir, dayanma gücüdür, kendini iyileştirmesi için elindeki şifa kaynağıdır.
çocukluk döneminde alınan sevginin yerini hiçbir şey tutmuyor maalesef. yaş ilerledikçe, çabaladıkça üstesinde geliyorsun bir şeylerin ama diğer insanlardan çok daha fazla gayret etmek, içsel yolculuk yapmak zorunda kalıyorsun.