sevmenin tekinsiz tutkusu vs sevilmenin konforu

biri doyumsuzluk diğeri ise kendini güvene almaktan başka şey değil.
bir insan ancak sevilmediğini düşündüğünde tutkuyla sever kendini, sevgisini ıspatlamaya çalışır.
dığeri de konfor değil ilk bahsedilen kendini ıspat çabasına gerek gormemesidir sadece.

sevmek, tekinsiz bir duyguymuş gerçekten halbuki sevilmek öyle değildi. konfor alanından dışına çıkıp sevmeye başladığınız an kendinizi bambaşka bir evrende buluyorsunuz. şayet hem seviyor hem de seviliyorsanız ikili bir açmaza girdiğinizin resmidir. zira kaybetme korkusu öylesine ağır basıyor ki, bir taraf mutlaka kendini kaybediyor. diğerine kaçacak alan kalmıyor. böylece o tekinsizlik hissini iliklerinize kadar yaşıyorsunuz.

bende bilakis tersi işliyor. sevdiğimde çok güvende hissediyorum. sevememe korkusu diye bi şey var mı yoksa uyduruyor muyum bilmiyorum ama sevmek beni çok insanlaştırıyor. egomu bastırıyor. büyütecimi kendimden çekmeme sebep oluyor. hak etmediğim kadar çok sevildim şimdiye kadar. oğlum bana şarkı yazıldı lan. şarkı şarkı. milyonlarca insan dinliyor o şarkıyı hala. yazan adam ilik gibi bi oğlan. için gider baksan. bana yazıldığını bilmeden öylece takılıyor insanlar. ama hiçbi şey hissedemiyorum sevilince. beni ilgilendiren bir şey yokmuş gibi geliyor. aşk çok kişiye mahsus bi hal. sevme biçimlerimiz bile çok farklı. benim et ve kemikten ibaret olan tarafıma yönelik bir duygu olup olmaması da ilgilendirmiyor beni. sevilince bende hiçbir şey değişmiyor ama sevince yarın anlamlı oluyor. bi keresinde biri, gecenin ortasında beni aradı ve bana aşık olduğunu söyledi. sarhoştu. aramızdaki tanışıklığa hürmeten açılmasını dinledim. "seni seviyorum"a verdiğim tek yanıt şuydu; "tamam." odun biri değilim. sadece ne yapacağımı bilmiyorum. beni seviyorsun ve benlik bi durum yok belki de?