sevilmenin estetik algısı

alert; bu nesnel bir tanım olmayacak.

dün hayat boyu kendime hiç sormadığım bir şeyi sordum, soru şuydu; sen herkesi, dünyadaki herkesi sevmek istiyorsun, peki sevmek istediklerin senin tarafından sevilmek istiyor mu?

daha sonra kendimden bağımsız yola çıkarak düşündüm ki bütün canlılar yalnızca estetik olarak hoşuna giden kişi veya hayvan tarafından sevilmek ister. yine kendimden bağımsız fark ettim ki hiç kimse neden güzel bulmadığı insan tarafından sevilmek istemez, onun sevgisi ile gururlanamaz çünkü, beni güzel olmayan biri seviyor diye hava atamaz, hatta güzel bulmadığı sevgiliyi ailesiyle bile tanıştırmaz.

sevmek zaten estetik/ güzel olanı yitirmeme isteğidir, sevilmek ise yine estetik olan tarafından sevilmek isteğidir. (bence)

etkileyici bir şeyler okumak istediğimden dün ekşi'de gördüğüm bir tanımı aynen yazıyorum.

başlık çirkin olmak/
tanım/

laf salatasidir.sadece laf salatasi!

nietzsche eskiden bu tavri elestirmis ve gerekli cevabi vermistir.yazamayacam hem yorgunum hem de yarin sinavim var.kötü niyetle yazmadim zaten

singapur vapuruna saygilar.

ahlakın estetik standartları vardır. ahlaki eylemlerimizin de estetik standartlarımızı karşılaması gerektiğini düşünüyoruz. birini severken bize benzediği için mi seviyoruz yoksa bizden daha iyi olduğu için mi? biz neymişiz peki? insan ilişkilerimizin çoğunu bu perspektiften değerlendiriyoruz, ya kendimize hayranız ya da gücü ve popülaritesi çok olana. yargılarımızı bunlardan yola çıkarak değerlendiriyoruz, nefret beslediğimiz şeylerde dahi kendimizden bir parça oluyor muhakkak. güzel, yakışıklı olmak bir insanın niteliğidir ama onu güç unsuru haline getiren biziz. yanımızdaki ,çevremizdeki insanlarla övünmeyi severiz. kendimizi "iyi, hoş, güzel, yakışıklı "diye tabir ettiğimiz şeylere layık görürüz. oysa ona bu nitelikleri veren de biziz. bu tür insanların yanında prestijimiz yükselir. bu tür dediğim herhangi bir "güç "  unsuru bulunduran nitelik. bu samimiyetten uzak bir tevazudur, bizim kendi narsistliğimizin yansımasıdır. biz dış nitelikle sevdiğimiz her insanda kendi eksikligimizi okşarız. sevmediğimiz insanlarda da biraz bizden bir şeyler oluyor genelde. çirkin nedir mesela? gözüne mi hitap etmez ruhuna mı? insanlara bu değerleri biz veriyoruz sonra da verdiğimiz bu değerlerden dolayı yargılıyoruz. tıpkı picasso'nun guernica eserine nazi subayının "bunu siz mi yaptınız?"sorusuna verdiği cevap gibi "hayır, siz yaptınız!"