şeytana uydum ahiretimden oldum

sayın mastor ukdesi.

insanın kendi hatalarını kendinde değil, dışarda araması durumudur.

şimdi psikologumuz olmadan küçüklüğümüze dönelim. yeni yürümeye başlıyoruz ve derken dengemizi kaybedip kafamızı sehpaya vuruyoruz. haliyle can acısıyla basıyoruz çığlığı. anne-babamız koşarak geliyor ve soruyor: ne oldu? sehpayı gösteriyoruz gözyaşları içinde. anne- babamız da şaplağı sehpaya indiriyor ve biz de rahatlıyoruz. çünkü suç bizde değildi, sehpadaydı; sakin sakin yürürken önümüze çıktı ve dayağı hak etti.

bu tür durumlar, çocukluk ve ergenlik dönemimizde de farklı şekillerde gelişti. sonra büyüdük ve sevgilimiz oldu. kalp pır pır derken, baktık başka birisi bizi kesiyor. sevgilimizden de güzel. ee ne olacak, ruhu duymaz deriz. yakalanınca da suçlu bellidir :’şeytana uydum’.

adam öldürürüz, hırsızlık yaparız, döveriz,söveriz ama suçlu zinhar biz değilizdir. suçlu her daim bizi ayartmakla görevli şeytanın işidir.

yani efendim, kendimizle ve hatalarımızla yüzleşmedikçe, daha çok ahiretliğinizden oluruz.