şiddeti yerine göre bir enstrüman olarak kullanmak

benim için son yılların en iyi komedi filmlerinden biri olan ölümlü dünya filminde örgütle ilgili bütün sırları açıkladıktan sonra genel merkezden gelen müfettiş karşısında pişkin tavrını koruyan ve bu savunma esnasında babasının bir uzvunu kutu kolaya benzeten serbest mermer karakterinin haklı iddiasıdır.

kız arkadaşı olduğunu iddia ettiği, hatta bu yüzden kardeşi serhan serbest ile kavga edip elini cebine sok uyarısına maruz kaldığı ışıl'a kendini beğendirmek için gizli bir örgüte mensup olduğunu, sürekli adam öldürdüklerini ve anadolu tat 1071 isimli paravan bir lokantaları olduğunu paşa paşa ve hatta kuzu kuzu anlatır.

bunu yapmasının nedenini de şiddeti yerine göre bir enstrüman olarak kullanmak olarak açıklar. şiddet serbest mermer için bir amaç değildir. yani psikopat gibi insanlara sadece şiddet uygulamak için şiddet uygulamaz.

şiddet uygulamasının nedeni bir sonuca ulaşmaktır. otelde paspasla öldürdüğü genç adama uyguladığı şiddet hayatta kalmak içindir. öldürdüğü diğer insanları da yine belli bir amaç çerçevesinde öldürmüştür.

şiddeti bir enstrüman olarak kullanmak fikri benim aklıma yatan bir fikirdir. belli bir aşamadan sonra eğer hiçbir yol işe yaramadıysa şiddet uygulanabilir bir yöntemdir.

“savaş, siyasetin başka araçlarla sürdürülmesidir.”

sağ popülizm ve son yıllarda taraftar bulan alt-right partiler ile eskinin klasik faşizmi arasındaki en önemli farklardan biri. popülizmde şiddet bir araçtır. amaç geri kalanlara gözdağı vermektir. 1 mayıs için meydana çıkmaya çalışan işçileri ya da 8 mart'ta yürümek isteyen kadınları gazlayıp coplamak, sonra da eylemcilerin küçük bir grubunu yakalayıp ardından salmak bu kişilere şiddet uygulamaktır elbette, ancak faşist bir rejimde bu kadarına bile izin verilmez. faşizmde şiddet amaçtır. faşizmde sizi örgütleyip sokağa çıkartacak öncüler vahşice öldürülür, siz de şiddetin fiziki ve psikolojik tüm yöntemleriyle baskılanırsınız ve gıkınızı bile çıkartamazsınız. ayrıca faşizmi destekleyenler de örtük şiddete maruz kalırlar. bazen kendilerini engellemek zorundadırlar, bazen de konuşmak ve onaylamak zorunda... sonuçta faşizm konuşma yasağı değil söyleme mecburiyetidir.

şiddet, yeryüzünden bütünüyle silinene değin sadece mağdurlarının şikayet ettiği ama ötekilerce (dolaylı da olsa) savunulan bir olgu olarak kalacaktır. her şiddet, mağdurunda "karşı şiddet hakkı" düşüncesi oluşturacaktır. çağdaş, bağımsız ve güçlü bir yargı sistemi ve hukuk bilincinin oluştuğu hukuk toplumları yaratılabildiği oranda da; şiddet, bir yöntem veya çözüm olarak görülmemeye başlayabilir.