şifalı gözlerin her şeyi iyi edecek

şifalı gözlerin her şeyi iyi edecek anna diyor tarık tufan şiirinde.
siz şiirlerle hiç konuştunuz mu?

senin korkularını benim inceleğimi, bana ilk sözlerini söyleyen şiir. ve en çok etkileyen kelimeler ise " insanın içini dökmekten vazgeçmesidir ayrılık".
içimi dökmeyi, iç dökmeyi unuttuğumu fark ettiğim gündü melankolik hayatımı sergilemek ve kelimelere dökmekten vazgeçişim. çok sancılı, çok sanrılı kelimelerim vardı. kırıp döken anılarım.
herkese en çok da kendime itiraf etmekten korktuğum bir yanılsamadan düştüm yola. yol dediğim de taş yoktu, izde.
yolsuzdum, kayıptım. inançsızdım.
ve kelimelerim sadece acının sözcüsü idi.
depremlere gebe gönül yıkılıcılığım enkazların altında kaldı bir süre.
ve sonunda belki de her şeyin başında şifalı gözlerin yüreği de kelimeleri de efsunladığını gördüm. bu büyü öyle sardı ki beni içimdeki buz tutmuş inançsızlık çözüldü yavaşça.
şifalı gözler dedim ya... sadece o değil, sesindi şifa olan, içimdeki tüm umutsuzluğa...

dünyanın olağan akışının en muhteşem tesadüflere gebe olduğunun göstergesi olan tarık tufan dizesidir ve anna herkese insaf etmelidir.

bu şiiri okumaya karar verdiğimde asil olduğunu düşündüğüm bir önyargı okyanusunda moby dick'i avlamak için amaçsız bir çaba harcayan kaptan ahab gibi yüzünmekteydim. sonra tarık tufan ile mutlulukla bir alakası olması gereken bir kahvaltıda buluştuk ve ben onunla sohbetimden sonra yazdıklarını okumaya karar verdim. bu olay dünyayın en kuzey doğusunda gerçekleşti ve huzur diye bir şeyden haberim yoktu o zamanlar.

yıllar sonra vişneli limonlu bir sarhoşluk arefesinde bu şiiri bir kez daha okudum hem de olanca sesimle. bu sefer dünyanın en batı ucunda idim. ve huzur diye bir şey vardı bu sefer. her şeyin bir anlamının olduğunu anladığım anlardı bu şiiri okuduktan sonra hissettiklerim.

lokman hekim hikayeleri okurken tepegözü kovalayan bir çocukluk yaşayan bir adam olarak umacılara inandım. şifa diye bir şey varsa varlığı yokluğu bir sayılacak kadar küçük iki rüzgarlı gözdedir.