şiir yazmaya başlama sebepleri

didem madak kendi başlama sebebini şöyle anlatır
"niçin şiir yazmaya başladığımı düşündüğümde şunu fark ettim: o dönem şiir bana, herkesten ve her şeyden çok özgürlük vaat ediyordu. yaşlanmak da benim için bir özgürlük vaadi aslında. bu yüzden eteklerinin ucundan sarkan paçalı donlarına aldırmadan, örtmeden, gizlemeden dolmuşa binmeye çalışan, önüne gelen erkeğe yardım etmesi için elini uzatan yaşlı teyzelerin durumu bana çok büyüleyici gelmiştir hep. yaşlı bir kadın hayatının bir dönemini kadın olarak geçirmiştir, ama artık tam bir kadın değildir. yani bir kadın gibi kendini gizlemek, korumak zorunluluğu yoktur. yaşlandığım vakit, şiirimin değişebileceğini düşünüyorum.”

benim için ergenlik perileri başlangıç sebebidir. kendimi şiir yazarken bulduğum yıllar ya da zamanlarda bir haykırışın eşiğinde hissederim. bu noktaya gelmişsem bu aynı zamanda içimdeki devrik cümlelerin taştığı manasına gelir. vazgeçilemez, geri dondurulemez bir an gibi tarif edilebilir. aslında sevmem, yazanı da okuyanı da ama bu yapmayacağım anlamına gelmez. (bkz: siz sanki çok şeysiniz). şiir benim şahsi tutarsizligimdir.

lisedeyken bir yarışma düzenlenmişti. yarışmayı duyduğum anda ilham perimin geldiğini ve sen de bir şeyler yazabilirsin belki dediğini hatırlıyorum. yarışma düzenlenmiş ve benim şiirim 3. seçilmişti. bu bir sebep. devam etmemdeki sebep ise iyi hissettirmesi, mutlu etmesi gibi çoğaltılabilir.

3.sınıfta sınıf öğretmenim tarafından zorla şiir kulübüne yazdırıldım. ilk şiir kulübü dersinde hoca bize "şiir yazın" dedi ve yazdım. böyle başladı..

cinsiyet değiştirme..

necip fazıl kısakürek en hoşuma giden şiire başlama hikâyesi ona aittir
onun ağzından;
şairliğim on iki yaşımda başladı. bahanesi tuhaftır:

annem hastahanedeydi ziyaretine gitmiştim... beyaz yatak örtüsünde, siyah kaplı, küçük ve eski bir defter... bitişikte yatan veremli genç kızin şiirleri varmış defterde... haberi veren annem, bir ân gözlerimin içini tarayıp:

- senin dedi: şair olman ne kadar isterdim!

annemin dileği bana, içimde besleyip de on iki yaşıma kadar farkında olmadığım bir şey gibi göründü. varlık hikmetimin ta kendisi... gözlerim, hastahane odasınin penceresinde savrulan kar ve uluyan rüzgâra karşı, içimden kararımı verdim:

- şair olacağım! ve oldum.

düzyazıyla anlatmak çok uzun sürüyordu. o yüzden başladım.

albert camus demiş ki : '' huzur sessizce sevmek olabilirdi. ama insan işte! bir bilinci var ve konuşması gerekiyor. sevmek, böylece cehenneme dönüşüyor.'' yani sevme bilincini konuşmak istiyor insan. içindekileri açığa çıkarmak istiyor. sonsuz mutsuzluğumuzun meyveleridir, şiirler.

coşkun ruh hali diyeceğim sorudur.
kişi o denli coşmuşturki konu bütünlüğünden sıyrılır kelimeler arasında kurduğu ahenkle nesirden kopup dizeleri dizmektedir....

aşktır tutkudur.
yaşadığı herhangi bir duygu durumudur.

(bkz: kuku)

darılmaca yok. aşk bir aldatmacadır. tam da bu konuda bozkurtların ölümü kitabında selim pusat ve doktorun bir diyaloğu var. öneririm.

edebiyat öğretmeni.

evet edebiyat öğretmeni. çukulata ödülü koyunca şiir yazmak ne tatlı oluyor bir bilseniz. yeteneksiz ben bile döktürüyorum.

şaka bir yana, sahiden edebiyat öğretmeni. *

yani hiç öyle uzuun uzun psikolojik tahliller veya kör eden hakikatlerden bahsedemeyeceğim.

bazen de meriçliktir. allah affetsin. katıksız meriçlik.

dinlediğin şarkı, izlediğin manzara vs. o an içinde bulunduğun durum yaptığın eylem her neyse ifade etmeye yetmiyordur duygunu. çoğu zaman kağıda kaleme gerek duymadan mırıldanır insan mısralarını. ki en güzeli de budur aslında

bi çift meme ve o memelere başkasının dokunmasının verdiği öfke. şair, atanamamış pileyboydur.

aynı zevki düz yazı vermediği için.

baktım ki bedenim yüreğime dar geliyor, bedenim yırtılmasın diye kağıtlardan siper yaptım, demiş şairin biri...