şımarıklık

nefret ettiğim gereksiz göt kaldırma eylemi.
bazen görüyorum küçücük çocuklar dedelerinin, analarının, babalarının hayatını zulme çeviriyor ancak bu insanlar çok mutlular. sabah karşılaştığım bir vakada dede, markette torununu tutmaya çalışıyordu çocuk her şeyi almasın diyerek. ancak çocuk elinden gelen her şeye elini uzatıp kasaya götürüyordu. ve bunu bağıra çağıra güle oynaya, çok gürültülü bir şekilde yapıyorlardı.

kimse kusura bakmasın arkadaşlar hiç öyle dede-torun edebiyatı da yapamam. çevreyi rahatsız edemezsiniz. düstur ve adap bilmek zorundasınız.
büyük konuşmayayım da çocuğum beni markette köpek gibi peşinden koşturup, insanların emek ve uğraşla dizdiği rafları bozmaya kalkarsa bir tokat yer.
böylece usulünü öğrenmiş olur işin.

güzel ve tatlı dille bir kere anlatırım, ikinciye uyararak ciddi bir şekilde anlatırım. hala anlamıyorsa ellerim anlatır.

laftan anlamayanın hakkı tektir, tektirden anlamayanın hakkı kötektir.
yediğim dayakların çoğu haklıdır. babamın vuran ellerine teşekkür ederim.
tamam keşke trabzonspor yenildi diye de dayak yemeseydik hehehehe.

aşırı ilgi bekleme durumudur. insanı sevdiğinden soğutur.

yaşadığım hayatın onda birini yaşamayan insanların olduğunun bilincindeyken bile hayatı yaşayamadım diyorsam, bu şımarıklık değildir. bu başka bir şey. bu, zarifoğlu'nun hayat boş geçti demesiyle aynı şey.

doğru tahmin ettiniz, geri kalan korkulu.

en temel isteklerinizi bile şımarıklık olarak tanımlayan insanlarla göz göze gelince başlayan mide bulantısı. en temel isteklerinizi bile görmezden gelen tanrıyla göz göze gelemeyince başlayan isyan.

bir sirket yemeğine deli para akıtıp, emekçilere gelince zırnık koklatmamaktır. sınıfsal olanı da vardır yani.