sinirlenince her şeyi silen insan

benim.

durup düşünmem bile, direkt silerim. acımam, üzülmem. belki biraz ağlarım sinirden ama sildiğimi tekrar yazmam. güle güle gülüm, bitti tahammülüm.

ortak özelliğimizin sonradan pişman olmamız olan insandır.
herkes için değil tabiki.
kalp kırmayalım. iyi bir şey değil.

silmeye genelde onu sinirlendiren şey ya da kişiyi silerek başlarlar
(bkz: ben değil bi arkadaşım)

klozet, mutfak dolabı, cam, parke ne bulursam silerim. allah bize akıl fikir versin.

sonradan pişman olmamak ve hayatımda olan bir iki insanı kaybetmemek için kendimi siliyorum anlık olarak, sinirlendiğim kişiye söyleyeceğim ne varsa katıyla kendime söylüyorum.

benim kalbim onu benim kırmama alışık olduğu için sorun etmiyor zaten. bir iki özür dilediğimde affediyor enayi.
bana çekmiş.

faydası olduğu gibi zararı da oluyor.
bir şeyleri kurmak gerçekten artık çok güç, yıkmak ise bi o kadar kolay. en azından o an için ama sonra pişmanlık yaratabiliyor.

o silinen her şeyin etkisi yoksa tamam ama yokluğu varlığından çok zarar veriyorsa bunun yapılması büyük hata. yok eğer tüm emeğe rağmen artık varlığı zarar veriyorsa yeterince de düşünüldüyse silmek belki de en mantıklı karar olur.

bunun dışında kurtarılmaya değerse ve fırsat varsa kurtarmaya çalışmalı.

öfkeyle kalkan, zararla oturur.
çok da doğru bir laftır.
öncelikle stres yönetimini iyi yapmayı öğreniyoruz. sonra da başımıza ne gelirse gelsin, sakin kafayla düşünme becerisini devreye sokup "en kârlı" şekilde nasıl çıkarıza bakıyoruz.

sonra arkamızdan söylenen "oha ya, şu krizi bile fırsata çevirdi, görüyor musun yaaa" gibi şaşkın ifadelerini keyifli şekilde izliyoruz.

en doğrusunu yapan insandır. kraldır, kraliçedir. *

demin yaptığımdır

madalyalı tanımlarımı sildim

trevor'a yapılır mıydı bu... öfkelendim sildim

siliyor muyduk?
ben sinirlenince silkiyordum ama yanlış anlamışım galiba.