son ayların şiiri

ben sevince yeryüzü arınır
yüzüme vurur gölgesi
yüreğim aşkla beslenen başaktır
açılır
soymak ister kabuğundan bedeni

ben ağlayınca serçeler uçar
dünya küçülür gözümde
durur önümde bir hüzün serpintisi
yayılır
yıkmak ister acıdan kuleleri

ben gidince öfkem ayaklanır
dindiremez onu çocuklar bile
köpürür taşar ama yalnız kalır
morarır
yalnızlığın verdiği sessizlikle