söyleyecek çok şey varken susmak

anlaşılmayacağını biliyor olmaktan kaynaklanır.

ya da karşındaki anlayacak seviyede değildir. niye sözümü yorayım?

en doğrusudur. söyleyecek o kadar şey var da dinleyecek biri yok. anlatsam da anlayacak biri yok. çok konuşup da kavga etmeye gerek yok.
enerjim bitti, yaşama sevincim bitti, gülümsemem bitti, ben tükendim, hayat tükendi.
eserinle gurur duyabilirsin.

bir süre sonra anlatmak istemiyorsun açıklama yapmak bağırmak çağırmak oysa ne çok şey birikmişken içinde, artık soğuma eşiğine gelinmiş çok yorulmuşsun demek oluyor fikrimce, ne olayı analım ne de adını bu masalıda burda bitirelim.

(bkz: bazen verilecek en iyi cevap susmaktır)

söz gümüşse sükut altındır ama sükut da ikrardan ger..

bağırdık olmadı napalım.

en güzelidir.

ya da susmaya mecbur bırakılmak.

kime neyi anlatacaksın? bunca gürültünün arasında dinlemeyeceklerini adın gibi biliyorsun. o yüzden tercih değil bu susmak, mecburiyet!

güneşin gecenin örtüsü ardında saklandığı, can sıkıcılık konusunda üst sıralara oynayan soğuk bir kış gecesinde yine her zamanki gibi şükür nedir bilmez bir şekilde dört bir yanı karanlık duvarlarla örülü olmasına karşın içindeki karanlığın dışardakinden daha fazla olduğu yalnızlık mesailerinin timsali olan düş tutmaz odanın içerisinde ne yaptım da bunca saati böylesine çabucak öldürebildim diye düşünürken, kendisine eşlik eden parçaların kestiği yaraların bir bir açılmasıyla bir yanı hala eski canlı günlerine özlem duyan dudaklarının arasından usulca diline gelen paslanmış metal tadının uyuşturduğu beyninin içerisindeki tüm o cevap bekleyen soruların hiçbir zaman karşılık bulamayacağını ve belki de o en çok istediği şeye asla kavuşamayacak olmanın kabullenişiyle ortaya çıkan çaresizlik karşısında yapabildiği tek şey; anlatamadığı ve anlamlandıramadığı her şey için lal olmak.

boşuna kendini yormamaktır.

çayımı höpürdeterek içeriken allah belanızı versin diyor ve geçiyorum.

içimdekileri haykırmak istiyorum ama karşılığı yok.

aslında sormak istiyorum ama sorsam da istediğim cevabı alamayacağım o yüzden susmak en iyisi

düşündümde söyleyecek çok şeyimin olmadığını farkettim.

çünkü bazen yorulur insan, karşındaki için hiçbir şeyin önemli olmadığını anlayınca susulur hatta söylenilecek şeyler duvara söylense etki tepkiden duvar bile yanıtlar öyleli ağır bir yorgunluk içerir

susmak artık stilim oldu, her şeye susuyorum haklı haksız hiçbir önemi yok. tıp

(bkz: içinde fırtınalar kopmak)

kimi anlarda herkeste olur sanırım.. söyleyecek çok şey olmasındandır belki. neleri, hangi sırayla, nasıl söylemeye nereden başlayacağını bilememenin suskunluğu..