sözlük yazarlarının çocukluk ukdeleri

benim için ıslık çalmaktır, yüksek sesle çalabilenlere hep imrenerek baktım ama asla yapamadım. hala da yapabilmiş değilim. çalabilenler yeşillendirsin, burdan işitiriz belki. *

ben çocukluğumun afacan günlerinde maalesef bisiklete binememiştim.ne zaman paramız oldu da almıştık o zaman da çevremde bisiklet süren kalmamıştı, geç kalmıştım. tek başıma olunca da keyfini alamadım,başkasına verdim. umarım başkaları zamanında sürer de anlar neymiş bu bisikletin marifeti,bizden geçti malum.

başlık sahibi gibi benimki de ıslık çalmak. o dil katlanmıyor kardeşim, parmaklarım beni boğuyor, olmuyor işte. maça gittiğimizde arkadaşımı dürter sufle veririm "çal tam sırası" diye *

çocukken sokakta doğrudan gösterebileceğim bir yeteneğim yoktu. iyi futbol oynayamazdım, hızlı koşamazdım ya da oyunlarda çok başarılı olamazdım. bu saydıklarım o dönemler çok önemli meziyetlerdir. keşke 10'lu yaşlarıma doğru kendimi, yeteneğimi pekiştirebileceğim ya da sıfırdan öğrenebileceğim alanlara itseydim, daha güzel bir gençlik yaşayabilirdim. neyse, hiçbir şey için geç değil.