sözlük yazarlarının çocukluk mottoları

yaşamlarının derin izleridirler. *

her şey benimdir! benim olmayan şey var değildir!

nasılsa ölcez.

bana hiç bir şey olmaz zannederdim.

bir şeyi ilk söyleyen kazanır,
ilk dokunan alır,

annemin görmediği her türlü hata hata değil geçici bir yanlışlıktır.

benimki şöyleydi "her şeyi yapabilirim, beni kimse durduramaz." bu yüzdendir ki ortaokula kadar dizlerim sürekli düşüp kalkmaktan her zaman yara bere içindeydi, eve hep dizlerim kan içinde geliyordum. sürekli limitimi zorluyordum, koşu yarışı, güreş, bilek güreşi yani ne ararsanız bende ve hepsinde birinci olacağım. zaten biraz erkek çocuğu gibiydim diyorum ya. bir ara smackdown stickerlarını topluca alıp okulda erkeklere satıyordum, futbolcu kartlarını müdüre söyleyip toplattırmış ve sonra da el altından onları da satmıştım. ikinci sınıfta okul çıkışı servis bizi beklerken kimseye haber vermeyip en yakın arkadaşımı da alarak birkaç saat ortadan kaybolmuştum, herkes bizi arıyor o sırada. annemler "neden böyle bir şey yaptın? " diyip kızdığında da "ne yapayım, canım döner çekmişti, beraber dönerciye gittik" demiştim ama yaşım 8. bir de çok kavga ediyordum hem kızlarla hem erkeklerle, kafasını duvara vurduklarım mı dersiniz, döverek ağlattıklarım mı, gözlüğünü alıp kırdıklarım mı... yani çok vukuatım vardı diyebiliriz, şuanda daha sakinim. *

ben en iyisiyim

sesim çıkmıyorsa mutlaka yapılmaması gereken bir şeyler yapıyorumdur.

daima jelibon
daha fazla jelibon

14 yaşında seçiminizi yapıp ailenize xtir çekiyorsanız pek bir mottonuz olamıyor.

yokluk görmüş çocuk ile el bebek gül benek büyümüş arasındaki fark gibi çoğunuzla aramızdaki fark. ben yokluk gördüm kardeşim geldiğim yere de kazıya kazıya geldim.

"venestarilla hoppari iyya iyya ooo"

zoru başarırım kolayı şaşırrım

evde saklanılan çikolataların yerini bulduysam hepsini yemek benim hakkımdır

''benim de canım var, ben de insanım'' şarkı sözünü sürekli tekrarlardım.

annemler hala anlatırlar; beş yaşında bunu söylemesine yol açan biziz diye...

çok küçükken boğulmuştum havuzda. ve babam kurtarana kadar elimden hiçbir şey gelmemişti. o yüzden boğulmuyorsam sorun yok diyordum. hala mottom galiba.

“uyuyunca geçer” mottosu.

çocukluk zamanlarımda işe yarardı. ağlayarak uyuyakalır, ertesi gün neden ağladığımı hatırlamazdım.
ama büyüdükçe bu motto işe yaramamaya başladı.
artık ne uyuyakalabiliyorum ne de uyuyamadığım için neden ağladığımı unutabiliyorum.
uyuyunca geçmiyor artık.
tam tersine, uyuyamadıkça her şeyi daha net hatırlıyorsun.