sözlük yazarlarının kendinde nefret ettiği özellik

benim çok fazla var ama aklıma gelmişken biraz bahsedeyim.
insanlarla konuşamıyorum. dostlarım var, çok değerli çok kaliteli bağımız var fakat yüz yüze gelemeden konuşamıyorum. mesajlarına bakamıyorum, aramalara çok geç dönebiliyorum. hepsi de bu özelliğimi bilip böyle kabullenen insanlar. ayda yılda bir yüz yüze gelip bir bira eşliğinde görüşemediğimiz günleri konuşmak bana çok güzel geliyor ama günlük hayatta da sıkıntısını yaşıyorum bu konuşamama huyunun.
bir diğeri, bazen bazı günler olur (iki haftada bir yahut haftada bir kaç gün, belli olmuyor.)
yataktan çıkmak istemem, berbat hissederim ve iletişime geçmek isteyen herkese bugün beni bırak derim, anlayamazlar, buz gibi olurum. sonra bir bakarlar arka planda the smiths ile dans ede ede geliyorum. zorlayıcı bir huy.
bir başkası da, zamanıma çokça değer veriyor oluşum. bir arkadaşım beni önemli bir şey olmadığı halde beklettiği ya da ektiği zaman zamanımı harcadığı için çok kızıyorum.
diğer bir huy kendimle vakit geçirmek.
yoğun iş veya hayat temposunda benim kendimle vakit geçiremediğim gün, boktan geçiyor. iş öncesinde kendi kendime sessiz bir ortamda kalıp br şeyler yazmam ya da meditasyon yapmam gerekiyor. bunu yapamadığımda o gün berbat oluyor ve haliyle hep yapamıyorum. yapmama bir insan engel olduğunda da aşırı sinirleniyorum.

kendimi sevecek özelliklere yöneliyorum ben.

mükemmeliyetçi olma.... neyse lan iş mülakatında değiliz.

işime gelmeyen her şeyi ertelemek...

çok duygusalim, hemen ağlarım ve bundan cidden nefret ediyorum. bir de insanları taniyamıyorum ki bu da çok boktan.

yemek yemeyi çok seviyor oluşum. bir insanın hiç mi iştahı kapanmaz, hiç mi doymaz? bende bunlar yok. millete ne güzel ısrar ediyorlar, hadi şundan ye, bundan ye, zayıflamışsın diye. bana hiç demiyorlar? neden çünkü ben zateeen çok iştahlı biriyim.
hayatımın hiçbir döneminde yemekle aram kötü olmadı. ben sanki bu dünyaya yemek yemek için gelmişim.
çok imreniyorum iştahsız insanlara çok.

kalbim ve mantığım her zaman çelişiyor. 'her zaman'..

ne kadar zorlayıcı bir şey bilemezsiniz. hep iki taraf arasında kalmak ve sonunda.. mantığını seçmek.

ne olursa olsun, mantığımı dinlerim. mantığım beni a noktasından b noktasına ölmeden götürebilir ama kalbim?

sinirliyim ve aşırı umursamazım. kendimden bahsetmeyi seviyorum. ilgiyi de çok seviyorum beklediğimden kişiden beklediğim ilgi gelmeyince can sıkıcı bir tip oluyorum. sosyal pilim çabuk biter çok çabuk sıkılırım insanlardan. hafiften takıntılı bi tipim. manipülasyon konusunda da iyiyim.

(bkz: ebu cehil olmak)

fazla akılcı davranmak. keskin düşünmek. başkalarına verilen değeri kendime verilmemiş değer olarak görmek, değersizlik hissetmek. herkesin garezi bana diye düşünmek. ilişkilerimde aradığım kusursuzluk. hata varsa o ilişki olmasa da olurmuş gibi geliyor. istediğim değeri veya ilgiyi hiçbir zaman göremeyeceğimi bilip kendi kendimi üzmek. baştan olumsuz olacağını bildiğim her şeye başlarım bile bile. sonra da yanılmam. hiç güzel bir çift laf edemeyen yazamayan insanlarla da konuşmak şaçma geliyor. modumu düşüren yoran kimseye tahammül edememek de kötü çünkü herkes biraz yorucu. sürekli insanlarla olan sorunlarımı mesafe koyarak halletmek. iletişim kurmaktansa konuyu konuşarak çözemeyeceğime inanırım çünkü ne derse desin tatmin etmez. ben de konuşmayıp uzaklaşmayı tercih ederim. bu da berbat kimseye yeterli değeri ve zamanı ayırmam.

her şeye her şeyin sonu var diye başlamamdan tiksinti duyuyorum. değişecem söz. bidaa yapmam elbet. di mi?

kendimden nefret etmiyorum. nefret ettiğim bi özelliğim de yok. sevmediğim doğru bulmadığım var. ama nefret etmek hele de kendinden acımasızca geliyor kulağa. kendime çok daha naif davranmayı öğrendim.
bunu ayrı bi başlığa yazim ben.

mantıklı değilim mantıkçıyım. duygularıma kapılırım diye ödüm kopuyor. sanki kontrolü kaybedersem yani rahatlarsam her şey sarpa saracak hissine kapılıyorum.

olmayan sey. cok sukur kendimize asigiz superiz mukemmeliz

insanların kırılıp, üzülmesini çok fazla umursuyor olmam . birileri kırılmasın diye kendimden çok fazla ödün verdiğimi hissediyorum bazen kimseyi umursamayan insanlara çok özeniyorum.