sürekli başı önde yürüyen insanlar

çok mu düşünceliler, yoksa kötü bir şey yaptıkları için mi başları hep önde diye düşündüren insanlardır.

insanlar meymenetsiz ve selamsız sabahsız, her yer beton zaten.

yerdeki kilitli taşları saymayı yeğlerim.

eller cepte, ayağının ucuna gelen çakıla bir şut çekersin küt arabanın çamurluğuna çarpar. o an "aman eyvah!" hâlini yaşamak güzel oluyor.

bir çok nedeni olabilir. benim iç ses aniden yükselir ve:
- şimdi bakarsam yüzü zihnimde boşuna yer edecek. (görsel hafızası güçlü olanlar anlar.)
- hepinizden tiksiniyorum.
- kaldırım çizgilerine basarsan ölersin.
- karıncalara basma, karıncalara basma!
gibi şeyler söyler ya da yorgunumdur.