tanım yazarken kendinden çıkan insan

yazmaya devam eder. kendinden bahsetmek istemez ama üçüncü şahısla aslında bir nevi kendini anlatmaktadır. hepimiz insanız en nihayetinde.

tanım yaparken kendinden geçme durumu. giriyorsun bir başlığa, ama ne başlık, bi görseniz var ya, üf.. yani bilgi sahibi olduğunuz bir başlık. sonra yazıyorsunuz, yazdıkça yazıyorsunuz ve artık parmaklarınızı hissetmiyorsunuz. her bir harfi yazdığınızda, klavyeden şaak şaak diye bir ses geliyor. artık nasıl söylesem..sanki, sanki, parmaklarınız yokmuş gibi. sanki görünmez bir varlık çekil lan ordan diye sizi klavyenin başından itmiş de kendi yazıyormuş gibi....sanki sizinle bütünleşmiş gibi. klavye ağlıyor, inliyor, yapma etme diyor.... ama siz parmak darbelerini indirmeye devam ediyorsunuz ve her nokta koyduğunuzda, öylesine bir zevk alıyorsunuz ki.... ve klavye öylesine ağlıyor ki.... sanki, sadistmişsiniz gibi! sanki klavyeye eziyet vermekten zevk alıyormuşsunuz gibi......

evet bakın mesela ben de üsttekileri yazarken kendimden geçmişim. örnek amaçlı....

25 saat aç kalıp,önünüze favori yiyeceğinizin konulduğunu düşünün.günün stresti burada atıldığı için,kendinden çıkmalar maruz görülmelidir.

bazen çokça haz aldığım doğrudur, fakat bu özellikle bir konuyu tanım içinde uzun uzadıya yazdığımda oluyor. adeta haz şöleni.

kendimi tanımımdan çıkarsam sıfır kalmaz.
bu sözlük yazarlığı bizi kandırıyor hocam.

elde var rozetler, apoletler, bolca gel gitler,
bu saatte yazılan tanımlar tutmaz,
tutmaz hocam.

siz şimdi bi de tanım yazarken takım elbise giyiyorsunuzdur kesin.