tanımadığımız insanlara merhaba demek

artık günümüzde çok zor olsa da inanın her insanın her insana merhaba diyebilmesi bir ihtiyaç, bir değerdir. varlığından haberdar olduğumuz halde belki çekindiğimiz belki korktuğumuz için yok saydığımız insanların dünyasına bir ışık yakmak, belki içerisinde bulunduğu girdaptan onları bir merhaba ile çekip almak zahmeti az, mükafatı ise oldukça büyük nitelikli bir iştir. öncelikle birisinin elinden tuttuğunuz da (yardım etmek anlamında) kendinizi kuşlar gibi özgür ve hafif hissedersiniz, garip bir mutluluk içinizi sarar. sanki o gün dünyaya gelme sebebiniz olan işi başarıyla tamamlamış gibi mutlu olursunuz. sanki gizli bir el omzunuza dokunup size usulca "aferin" der. türkiye sadece kötü insanların yaşadığı yada her gün sadece binlerce kötülüğün yaşandığı bir ülke değildir. böyle olmaması ise sadece bizim elimizde. küçük diye hiçbir iyiliği küçümsememek gerekiyor. bir fidan gibi düşünün, hangi gönülde nasıl bir çınara dönüşeceğini bilemezsiniz.

merhaba nasıl başlık açıyoruz.

merhaba diyorum laf sokar gibi aleykümselam diyor adam. günaydın diyorum cahiliye döneminden kalmasın diyorlar. tam terside oluyor bazen tabi mesela bi önceki adama merhaba dedim aleykümselam dedi diye sonrakine selamünaleyküm diyorum o da merhaba canım diyor. bu kültürel farklılık içerisinde şamar oğlanı gibi ordan oraya savuruyorlar bizi. sonrasında ise sadece kafa ile selam vermeye başlıyorsun, kafanı hafif yana yatırıp aşağı ve yukarı kaldırdığında bütün selam şekillerini barındıran bir haraket yapmış oluyorsun en güzeli bu.

maneviyat dersinde hocam şöyle bir şey demişti : "maneviyat içinde iyimserliği de barındırır. insan için en elzem şeylerden biri de iyilik görmektir."
gerçekten de öyle. birilerinin hayatına damla kadar da olsa dokununca içim ilkbahara döner. gülüşümü yansıttığım yüzlerin gülüşünü görmek çekilen çoğu çileye bedeldir. bu yüzden çok" merhaba "geçti hayatımdan, bundan sonra da geçecek gibi..

biz sosyalleşen varlıklarız. bir toplum oluşturabilmemiz için iletişim halinde olmamız gerekir. ne yazık ki öyle bir devirde yaşıyoruz ki bir günaydın, kolay gelsin ya da iyi günler demekten aciz olduk. halbuki insanlarla iletişim kurduğunuzda bunun her iki tarafa da iyi geldiğini deneyerek görebilirsiniz. yine de hatırlatmakta fayda var, istisnalar olabilir.

işim gereği her gün yapıyorum bunu normal bi olay oldu benim için

insanlığı aslında doğal unsurlarından olan fakat gün be gün yitirdiğimiz bir özelliğimizdir.

bazen istemeden yaptığımız eylemdir. aslında keşke her sabah durakta gördüğümüz kişilere söylesek en azından.

hiç yapamadığım olay. tanımadığım insanlarla konuşmak zorunda kalınca bile aşırı geriliyorum.

meerhaaabaaaa.

ben derim kimse de engel olamaz. merhaba derim, iyi günler derim, kolay gelsin derim hatta bazen “enerjınız ne hoş”, “ne kadar güzelsiniz” , “ lensiniz/ gözünüzün rengi muazzam” “ üzerinizde ki size çok yakışmış”. “saçınıza bayıldım” gibi de salarım hiç tanımadığım insanlara ortamlarda pozitfliği. hemen sohbete bıle baslarım hiç acımam. hatta bazen sesli dusunurum sagımdan solumdan fıkır alırım.
aynı şekilde tanımadııgım insanlarda birden benımle konusur. enerjım ızın verıyor belkide. konusunuz insanlarla, herkesın ihtiyacı var. kim olduklarına yaşlarına ya da statüleriyle değil; insanlarla konuşun. birilerinin gününü güzelleştirebilirsiniz üstelik kendinizden hiç birşey kaybetmeden ve çoğalarak

müslüman, yolda gördüğü müslümana selam verir.
bu,
-benden emin olabilirsin, demektir.
o da,
-aleyküm selam der
-sende benden emin olabilirsin, der.
ben, kimine selamun aleyküm derim, kimine gülümserim, kimine merhaba derim.
tabii bunu mümkün mertebe kendi cinsime yaparım. neme lazım, kimse beni fanı sanmasın.

merhabanın anlamı benden sana zarar gelmez demek. içtenlikle söylendiği takdir de değerlidir ama herkese söyleyince kıymeti kalmıyor.