taş kağıt makas

çok sevdiğim bir oyundur. dün 4 yaşlarında bir yakışıklıyla oynadık ve ütüldüm. hadi dedim canın ne istiyorsa al raflardan.

bir müddet sonra tekrar seslendim ve yine oynadık. ah şanssızlığım, oğlan beni yine yendi. enteresan. hadi dedim bu sefer çitos alalım, hangisini istiyorsan al. beni yendin ve bu galibiyet ödülün.

bir müddet sonra tekrar oynayalım mı diye kendi geldi *, babası kızdı ve gülüştük. sanırım yine yenecekti, bu oyunu çook iyi oynuyor.

ömrümün sonuna kadar çocuklara yenilebilirim ama karşılığında çitos veya gofret kraker alacaklar. yoksa yok.

cocukken en sevdigim oyunlardandi.

bu oyunu oynamak halen bende anksiyete yapiyor, tuhaf.

taş, kağıt, makas, kertenkele, spock oyununun yanında çocuk oyuncağı kalan oyundur.

sevdigim kaliteli 1 cocukluk oyunu.

birkac ay once kaybedenin iskeleden denize atlamasini gerektiren bicimde oynadigimiz.

(bkz: yenilen pehlivan güreşe doymazmış)

denk geldiğim en b.ktan oyundur.rakibi yok simdilik..

rak-pıpır-sizır.

doğrusu bana da biraz saçma geliyor da nihayeti bir oyun. sanırım nesnelere fazla takmamak gerekiyor.. sonuçta yeri geldiğinde işe de yarayabiliyor.