transistörlü el radyosunu gece kulağa yaslayıp dinleyenler

bavul büyüklüğünde radyolar vardı.
kasalarıda ahşaptı.
ön yüzleri dantelli kumaş gibi süslemeliydi.
bir tanesi 10 kg geldiği olurdu.
içinde lamba denilen direnç ve yükselticiler vardı.
düğmeyi çevirip açınca, sesin gelmesi için, bir dakika civarı bir müddet, lambaların ısınmasını beklerdik.
zaten günde iki kez açılırdı.
bazende üç kez.
sabah ve akşam ajanslarında...
bir de annelerimiz saat sabah 10 00 da radyo tiyatrosu dinlerdi.

zengin veya entel, dantel olanların çocukları için, günde iki defa ilk okul ve orta okul sınıf müfredatlarına göre ders saati, bilim saati vardı.
radyo kullanmanın onlarca ritüeli vardı, kuralı vardı.

sonra transistörlü radyo icat oldu.
bir kaç sene içinde walkman büyüklüğüne kadar küçüldü.
cebe de sığardı, kulağının yanına koyup da yatabilirdin.

gece saat 12 00 veya 01 00 de kulağının altında, anne ve babadan gizli, kısık sesle, yattığın yerde, transistörlü radyodaki pop müzik eşliğinde uyumak ; o kadar büyük bir özgürlük ve ayrıcalıktı ki ; anlatamam.

çok güzel günlerdi.

gereksiz bir nostalji kaynağıdır. özel radyoların olmadığı bir dönemde sadece trt varken pilli radyo dinlemek gerçek bir ızdıraptı. yeni nesiller bugüne şükretsinler. 80ler 90lar sadece dizilerde güzel.