trees of peace

ruanda soykırımı sırasında bir mutfağın yer altı kilerinde saklanmak zorunda kalan dört kadının hikayesi. film bu küçücük kilerde geçse de asla sıkıcı değil. tek mekan filmlerinde izleyicinin sıkılmaması bence bir başarıdır. film soykırım filmi olmasına rağmen şiddet sahnesi de yok. sadece sesleri var ama bu bile insanda ciğer bırakmıyor. amerikalı bir kız, tutsi bir kız, bir rahibe ve evlerinde saklandıkları hamile hutu kadın. soykırımı yapanlar hutular olsa da buna karşı çıkanları varmış içlerinden. saklandıkları evin sahipleri de ılımlı hutular. yapılanlara karşılar. o minik kilerde hamile kadının hutu eşini bekleyerek aç ve susuz geçirdikleri günler insanı mahvediyor. bu dört kadın ve onların kültürleri yüzünden çektikleri acılar, kadın olmanın kıyımda bile daha zor olması insanı derinden yaralıyor. hutu ve tutsiler hakkında çok film yok. bunu da izlemek beni çok mutlu etti. mutlaka izlemelisiniz diyorum. oyunculuklar da şahaneydi. yaklaşık yüz günde bir milyona yakın kişinin öldürülmesiyle biten bu soykırımdan sonra herkesin barış içinde yaşayabilmesi için en çok çabayı kadınlar vermiş. ülkelerinde de bürokrasi de büyük bir kadın çoğunluğu varmış. dünyayı güzelleştiren kadınlar iyi ki var.

birhan keskin'in de dediği gibi "insan olan yerlerim çok ağrıyor".

3 metrekare bir yerde 4 kadın ve bir de annesinin karnında bir bebek...
gerçek yaşanmış bir hikaye ancak böyle güzel anlatılabilirdi. ufacık bir yerde tam 81 gün aç ve susuz...
1 milyon insanın öldürüldüğü, "modern ve çağdaş" batılı beyaz adamların sessiz kalıp, üç maymunu oynadığı ruanda'daki hutu'ların gerçekleştirdiği, tutsi soykırımına hotel rwanda filminden sonra en iyi aksettiren film budur desem abartmam.

not : belçika sen çok kaypak bir ülkesin. belki de dünyanın en adi ülkesi sensin. siyahi insanların akan kanında hep senin parmağın var.

uyarı : klostrofobisi olanların izlememesi gereken film.