turgut uyar gibi göğe bakıyorken oda spreyi gibi hapşırmak

güneşli havalarda sokaktaysanız başınıza gelebilecek hadiseler bütünü. içiniz sıkılmışken kafanıza eser ve dışarı çıkıp gezmek, hava almak istersiniz. gönlünüzce gezip nefes alırken birden şairane bir tavır dolar içinize. (bkz: turgut uyar) gelir aklınıza. ve onun dayanılmaz aşk şiirlerinden bir cümle... ''göğe bakalım'' der içinizdeki ses. yere baktık da ne oldu, şimdi de göğe bakalım. o sesi dinleyip bakarsınız güneşi bol gökyüzüne. baktığınız gibi o romantizm uçup gider, size de hapşırma başlangıcına girmek kalır.

nedir hapşırma başlangıcı? ağzınız hafif açılır ve etrafınızda binbir türlü olay gerçekleşirken o olaylara algınızı kapatırsınız ve ses çıkarmak suretiyle hapşırıp vücudunuzdaki baskıyı atarsınız. hissedersiniz hapşıracağınızı. hareketlerinizden karşınızdakiler de anlar bu olayın yakın olduğunu. bazen de hapşıracak gibi olmanıza rağmen hapşıramazsınız. bu da başarısızlık hissini beraberinde getirir. başaramadıklarınızı daha bir derin irdelemeye başlarsınız. abartmadığınız sürece bu da normaldir tabii. fakat bir insan hapşırma aşamasına geldiyse hapşırabilmeli derim ben. yani o aşamaya gelip de hapşıramıyorsanız güneşe bir daha bakın, baharat koklayın... yapabilirsiniz.*

neyse, ne diyorduk? turgut uyar gibi göğe bakmak diyorduk. edebiyatı özümsemek iyidir ama fazlası böyle komik sonuçlara da gebe oluyor işte. edebileşirken doğa koşullarını, mantık kurallarını, ülkemizi ve dünyamızı, benliğimizi iyi tanımak lazım. bunları yapmadan göğe bakmaya kalkmamak lazım. ha, oda spreyi sektörüne katkıda bulunmak ve ekonomiye can vermek istiyorsanız sorun yok.* ama öbür türlüsü ziyandır. iyi öğlenler.

onu göğe bakma durağında yapacaksın . ulu orta yaparsan hapşırmak yine iyi , dakikasında ayağındaki donu alırlar .