türk insanının drama sevdası

ülkemizde yaşayan her fert haribo altın ayıcık kıvamında.

her şeye bir aşkla bağlanma peşindedirler, hiçbir şey normal, sıradan olarak sevilmez bu memlekette.
gereksiz vıcık vıcık duygusallık, ezik ezik hisler, çabalar, inatçılık...

sanırım bu duygusallığın asıl sebebi türk sanat müziği, arabesk müzik ve yeşilçam filmlerinden dolayı kaynaklanıyor. zihinleri biraz zorlayalım verdiğim bu üç örnekten ülkede üretilen ''sanat''ın ne denli dramaya yönelik olduğunu anlarsınız.

dramanın başlıca yanlış anlaşılmasından kaynaklı olandır. drama dedikleri bizim ülkede bildiğiniz arabesk. gerçek dram bu değil. evet.

doğru. bizim halkın fıtratında var bu.
bazen çok can sıkıcı oluyor ama..
"ama sen böyle düşünüyordun, böyle yaptın. ama sen bunu desteklemiyordun ne ara desteklemeye başladın ?"
her şeyin duyarı kasılmaz ama ya.
insanız işte. büyüyor, gelişiyor ve öğreniyoruz.
hatta bazılarımız yaşamak için yaşıyor...
neyse. içimizdeki sanat aşkından oluyor bu hep.
ben söyleyeyim size..

arabesk bir dram hem de.
acı çekmeyi, üzülmeyi kutsal gören bi anlayış.
her şey yalnızlık ve keder üzerine.
mutluluk paylaşmaya gelince de aynı şekilde ketum.
mesela çoğunlukla üzgün birini görünce sorarız “neyin var?” diye ama mutlu olana “neden mutlusun?” demeyiz.
hatta içten içe kıskananlar bile olabilir.

yarışma programlarında dramı bol olan öne çıkar, gerçek hayatta mutlu olana senin tuzun kuru deriz. resmen mutlu olmaya karşı alerjimiz var. sözlükte bile güzel pr dönüyor.