türkiye'de en az mutlu grup 18-34 yaş arası grup

neden acaba ? hayatı karartılan grup bu grup olduğundan olabilir mi ?

umut fakiri grup.
geleceği karanlık gören grup.

ve işin kötü tarafı dünyanın en çok ihtiyacı olduğu grup.

ne verdiniz ki ne istiyorsunuz,

eee tarikatlar,cahiller iktidar el ele geleceklerini calip bir de mutlu olmalarını çiçek böcek gezmelerini falan mı bekliyordunuz.

bu ülkenin kemiğini 2002-2008 arasında alacağını alan yada birikimini yapıp bu günlere hazırlananlar siyirdi bu gençlere de umutsuzluk, devlet eli ile fakirlesme kaldı.

bulunduğumuz yaşın kıymetini bilecek mişiz?

gençlerin geleceği karanlık olduktan sonra sokayım ben böyle mutluluğa da bunu mutluluk sebebi saymaya da!.....

hayata yeni atılacak hevesle okulunu bitirmiş bir insan, önüne daha ilk aşamada engel çıkarsa ne yapar? elbette umutsuzluğa kapılır.

haydi iş buldu seneler geçti, ekonomik özgürlüğü de var. ama sadece o kadar. istediği gibi yaşayamıyor, sosyal medyada gördüğü hayatlar bambaşka. o çok başka bir konu tabi.
illa hayatlar değil tabi. bu genç sosyal bir hayat istiyor, sinemaya gitmek, konserlerde eğlenmek, evde otursa dahi iyi vakit geçirmek istiyor.
ne yapacak koltuk minderlerini kabartarak mı eğlensin.
gidip kendine bir oyun bilgisayarı almak istiyor fakat kirayı da vermek zorunda.

insanlar on sekiz yaşında dert sahibi. hangi okulu okusam hangi alana yönelsem diye düşünmek artık hayal.
hangi parayla okuyacağım diyorlar.

istatistiklere ya da habere bakmadım. belki uydurma belki doğru. bakarım şimdi.

sadece, bu zaten bilinen bir şey. şaşırtmadı ama bir daha üzdü.

malum partiye en az oy da bu gruptan çıkıyor ne ilginç yav ?

40 yaş üstünü -hepsi için değil, aralarından iyi olanlarını hariç tutarım. özellikle çomar olanlarını- neden öldürmeliyiz? çünkü bu bunak itler, y ve z kuşağı gençlerinin geleceğini çalıyor da ondan.

çünkü bu yaş grubu en tehlikeli hastalık olan “farkındalık” anlayışına sahip

mutlu olmak için on altı sene mi bekleyeceğim?

bu sadece bugünlere özgü bir durum değil. ülkenin her döneminde bu yaş araligindaki insanların kaygıları ve buna bağlı olarak mutsuzluklari vardı. kendimden örnek vermem gerekirse özellikle askerden geldikten sonra ben ne bok yiyeceğim lan hissi uzunca bir süre kafamı kurcaladi. sonra kişisel gayretimle beraber zorlukları aşıp en azından orta direk olabildim. benim de olduğum olacagim buydu zaten. elindekilerle mutlu olmayı becerebilen insan bir şekilde tutuyor hayatın ucunu kiyisini.

farkındalık bizi yıkıp yakan şey.

akp nin gençlerin hayatını çalmasıdır. ne güvenceli insanca onurluca çalışacagı işleri var. ne gelecekleri. bir ev bir araba alamayan bir gençlik. onu bırak kafeye bile gidemiyor.
çareyi yine de sağda arıyorlar. acı olan bu.

işi yakın tarih arkeologlarına havale etseler daha gerçek ve sağlıklı sonuçlara ulaşılırdı kanımca. çok küçük bir azınlık dışında toplumda mutlu bir kesim bulmak zor gibi. ülkede %54'lük bir mutlu kesim olduğu tespiti de inandırıcı olmaktan uzak bence. ( o 54 değil olsa olsa %52 dir ve onların da mutlu olmaktan öte başka bi sıfat taşıdığına dair yaygın bir inanç var. özal'ı seçmeden hemen önce de evren'i %97 oranla seviyorlardı onlar -evreni seçmeden önce de tutuklayıp içeri tıktıkları demireli, ondan önce asılmasını izledikleri menderesi- sonra rütbelerini söküp öyle defnettiler netekim. biraz tartışmalı ilginç! bir taban yani. )

en kötüsü ne biliyor musunuz, bu iki yaşının arası komple akp dönemine denk gelip tamamını mutsuz geçiren grup.

90lar kuşağı alayınıza selam olsun..