türkiye'de işçi olmak

haksızlığa maruz kalmaktır. çocuğunuz varsa, sadece çocuğunuz için yaşamak, kendine değer vermeye vakit bulamamaktır. türkiye'de işçi olmak kredi kartı borçları içinde kalakalmaktır. genç beyinlerin maddi sıkıntıları yüzünden harcanmasıdır.

istisnalar hariç patronların doymayan işkembelerini doldurmak için günün en az yarısını komik rakamlara mesai yaparak geçirmektir.

karın tokluğuna çalışmak o da tek kişiyse. şayet ortada çocuklar da varsa ömür boyu bitmek tükenmek bilmeyen banka kredilerini ve faizlerini öde(yeme)mekle geçer hayat.
bel 40 olmadan bükülür, yüz buruşur. iş yerinde en alt tabaka sen olduğun için durmadan haksız yere milletin ağız kokusunu çeker durursun.
içim kararıyor be bunları yazarken. ömrüm boyunca bi ev ve araba peşinde koşmak istemiyorum diyip kendini 18 yaşında öldüren furkan gibi hissediyorum, düşünüyorum.
bu mu yaşam? lanet olsun böyle yaşama. bi kere geldiğim şu dünyada çekilen kahırlara bak. yabancı yaşıtlarım twitter'da "henüz 19..ama ilkk evv!!!" diye paylaşımlar yaparken eblek eblek ekrana bakmak reva görülüyor bize.
gel de isyan etme..

emek enflasyonundan ötürü emeğiniz her dakika değer kaybedecektir.

(bkz: yaşanamayan koca bir ömür) demektir.

işçi kamuda çalışan işçiyse çok güzel maaşlar ikramiyeler almaktır. şartları en iyi kadro bana kalırsa.

yükselemeyeceği hep aynı yerde aynı yaşam şartlarıyla yaşayan insan .

1940 larda güney amerika'da köle olmakla eş değerdir.

hayatsız olmaktır.

özellikle çocuk sahibi ise çok zordur. daha bugün bir abimizi gördüm; ekmeği, bildiğin bir somun ekmeği içine bir şey katmadan eliyle presleyip, bir litre kolayla tüketiyordu, ve rutin olarak bunu yapıyor, görüyorum. allah yardımcıları olsun valla, şartlar iyi olsa adam böyle mi beslenirdi?

köyü, 300-500 m2 tarlası olan için aptallıktır.

dönün, daha iyi şartlarda geçineceksiniz.

sabah çalışmak, akşam çalışmak, hafta sonu çalışmak.. belirsiz mesai saatleri ve belirli tatil günleri olan yani hiç tatili olan birey.

maden işçisiysen ve göçük altında kaldıysan ambulansa binerken ayakkabılarını çıkarmaktır. çünkü sana verilmeyen değer sedyeye verilir.

iş kazasına kurban gittiğinde adına kader derler. ihmal demezler.