türkülerdeki yoksulluk vurgusu

bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölüm
yiğit muhtaç olmuş kuru soğana
yuh yuh
mehmet emmi
almanyaya mecbur ettin
yoksulluk kader olamaz

fakirin sazı dertli çalar.

her muzik turunun 1 ogesi vardir. turkulerde de budur herhalde.

yoksul halkın acılarından mürekkeptir türküler.
gayet doğal bir durum yani.

aslında döngü tersine...yoksulluktaki türkü vurgusu olmalıydı. yoksul tango bestelemez, twist söylemez, yada pop yapmaz. blues ve caz'ın kökeni de budur yoksul hatta köle zenciler duygularını blues ve caz ile ifade etmişler, rock yada rockandroll yapan bir zenci gördünüz mü? yoksul tsm bestelemez, bestelemez derken yapamaz yani, ruh hali elvermez. kısacası türkü yakmak için bir acı bir ızdırap yada akut bir derdiniz olması lazım.

türkülerin ortaya çıktığı kesim yoksul çünkü. her özelliğini olduğu gibi yoksulluğunu da elbette türkülerle ifade edecek.
türküler, etnik tüm parçalar gibi, ait oldukları toplum hakkında dil, din, örf, âdet, yaşam biçimi, kültür, ekonomik durum gibi pek çok bilgi verir.

örneğin:
(bkz: yoksulun sırtından doyan doyana / bunu gören yürek nasıl dayana)

(bkz: yiğit muhtaç olmuş kuru soğana / bilmem söylesem mi, söylemesem mi)

not: keşke salt duygulanmak yerine karanlıkları aşmak için de bir şeyler yapsa aynı toplum...

ortadoğulu olarak ağlanmayı, şikayet edip "kader beni tır gibi ezdi" modunu çok sevdiğimizden.

türk kültüründe yoksulluk güzellemesi sıkça karşımıza çıkar. özellikle “bir peynir, bir ekmek ile derme çatma bir evde mutlu olmak” gibi ifadeler, azla yetinmenin ve sınırlı imkânlarla bile mutlu olabilmenin sembolü haline gelmiştir. bu anlayış, maddi sıkıntılar ve imkansızlıklar içinde bile huzur, mutluluk veya içsel zenginlik bulunabileceği fikrine dayanır. genellikle küçük, mütevazı bir evde, büyük maddi beklentiler olmadan, sevgi ve huzur içinde yaşamanın idealleştirildiği bir yaşam tarzını temsil eder. ancak, yoksulluk aynı zamanda yapısal sorunlar ve eşitsizlikleri de beraberinde getirir. maddi imkânsızlıkların romantize edilmesi, bu koşullarda yaşamanın zorluklarını hafifletmez ve sosyal adaletsizlik ile yoksulluğa karşı mücadele gerekliliğini göz ardı etme riskini taşır.

tüm dünya halklarının türküleri, ağıtları sanılandan çok fazla benzerlikler taşır.. çünkü kötülerle iyiler arasındaki kavga sınır, dil, din, ulus farketmeksizin hep aynıdır aslında.. bir bakarsınız çağlar öncesinin spartaküsü, bir ince memet olarak kaldırır yumruğunu yoksul bir anadolu köyünde.. ve acıyı bal eyler haykırırlar: eşkiyanın dünyaya hükümdarlığına birlikte..arjantin fadoları da, anadolu bozlak ve ağıtları da, ispanyol flamenkosu da, afrikalı kardeşlerinin zincirli gırtlaklarının haykırışları da çalınan yaşamları, sevdaları umutları üzredir.. bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm hüznünde hep.. ve kısa çöp uzundan hakkını alana dek de böyle olacaktır.. halk ve türkü olmanın kaderidir bu...