tv bozulunca çatıya çıkılan karanlık dönem

nice koçyiğitler damdan düştü ama ülkede yön bilgisi önemli ölçüde arttı.

eskilerden kalan, tv ayarlama yöntemi. o zamanlar ortak uydu falan yok tabi. her aile tv’si için aşağıdaki antenden alır, çatıya bayrak gibi dikerdi:



sorun şuydu ki rüzgarlı havalarda anten yer değiştirirdi. haliyle hepi topu 3-4 kanal olan tv.de görüntü bozulmaları başlardı. elimizde çekirdeklerle dona kalırdık öylece.

genelde evin erkeği bu görevi üstlenirdi. bir kahraman edasıyla çatıya çıkardı ve antenin yönünü değiştirirdi. aşağıdaki pencereden biri de malumat verirdi:

-çekiyor mu?
- yok çekmiyor.

cevap ‘çekiyor’ olana dek, anten bir sağa bir sola çevrilirdi.

bu arada her ailede bir anten olduğu için, çatılar da anten tarlasına dönerdi haliyle. bazı uyanık komşular da anten almayıp, bağlantıyı başkalarının antenine yapardı. şimdi devir değişti; o komşuların çocukları şimdilerde wi-fi şifresini kırmaya çalışıyorlar*.

şunu da belirteyim; azımsanmayacak kişi çatıdan düşerek hayatını kaybetmişti o dönem.

o karanlık dönemin kumandalarıydık işte biz...

cinnet geçirmek*

çok önemli değil ama bozulan tv değil yayındır.

agaaa beee

duygulandim lan...

uzgun surat

bugünlerden daha karanlık olmayan dönemdir. çünkü o zamanlar televizyonda izlenmeye değer bir şeyler vardı.

babam hep " lan şunu çamlıca'ya çevir" diye bağırırdı. ama çamlıca'ya çevirince bir halt olmazdı. ben de büyükada'ya çevirip " tamam çevirdim çamlıca'ya" der, kurtulurdum.
ulan ne güzel ayarladık o anteni, ne kadar sıkarsak sıkalım 1 ay sonra yine ayarı kaçardı.

sonra fare kulağı çıktı da kurtulduk o lanet olası şeyden.*