üçe kadar sayıyorum

bir abi/abla cümlesidir.

ben abi olduğum için bu cümlenin abi versiyonun anlatacağım size. benim iki tane kardeşim var, allah bağışlasın. üç de kuzenim var ki onlar da kardeşim. yani beş kardeşi olan bir abiyim ben. ve bu abilik müessesesinin hakkını sonuna kadar verdiğimi düşünüyorum, elbette eksiklerim vardır ama ciddi bir çaba içerisindeyim.

ama küçükken durum pek böyle değildi. yine koruyan kollayan bir abi profiline sahip olsam da kendi çayımı kendimin aldığı zamanlar pek de sık olmuyordu. oturduğum yerden çay istediğimde eğer kardeşim kalkmıyorsa yerinden hemen şu cümle gelirdi:

- üçe kadar sayıyorum.

genelde saymaya başlamadan çay için bir hareketlenme başlardı. bazen bir ya da iki’de işlem başlardı. bazense kardeşlerim pek aldırış etmez ve devrimci bir tutum içine girerlerdi. o zaman sayma işlemi hem yavaşlar hem de şöyle bir hal alırdı:

- üçe kadar sayıyorum. biiiiiir, ikiiiiiiiii, iki yirmibeş, iki buçuk, iki yetmiş beş…

kardeşlerimle bu aritmetik ilişkim uzun zaman sürdü. sonra hepimiz büyüyünce artık üçe kadar saymamaya başladım.

şimdi sizden bu tanımı okumanızı istiyorum:

- üçe kadar sayıyorum!

ben hep ona kadar sayarım. bazen de o, on, bir on daha olur. hatta arada mutlaka dört, üç buçuk, üç, iki buçuk iki olur. düşün öyle olur. fırsat verirsin aslında o sana versin fırsatı diye düşünürsün mü.
hadi dostoyevski bunu da açıklasın.
o on saniye de neler olabilir neler düşünür insan.
o on saniye için nelerden vazgeçebilir neleri feda etmez.
bir de su şişesi dolduruyorum dolmuyor dolmuyor. sayıyorum on dokuz sıfır olunca birakicam yeter bu kadar su örneğin durumu var.

sevgilimle yataktayken yapıyorum bunu.

baaak üçe kadar sayıyorum soyunmazsan kaçıyorum... boşuna mı geldik uleyn bu yatağa.