ulucanlar cezaevi müzesi

2012'de ziyaret ettiğim müze. vay bu ismin de mi yolu buradan geçmiş diye şaşırıyorsunuz koğuşları gezerken. kimlerin yolu düşmemiş ki?
(yaşar kemal, fakir baykurt, bülent ecevit, yılmaz güney, nazım hikmet, muhsin yazıcıoğlu...)
birçok kötü anı var bu küçük ceza evinde.

çocuklara hiç uygun değil. işkence odaları, tek kişilik hücreler, iğrenç seslendirmeler.
durum şuan nedir bilmiyorum ama aklı başında yetkililerin belli bir yaş sınırı getirmesi gerekiyor.
yurdum insanı çoluk çocuk gelmişti, ağlayan çocuklar görmüştüm.
hele dar ağacı önünde fotoğraf çektirmek! mide bulandırıcıydı.

tarihte birçok idam cezası bu cezaevinde infaz edilmiş.

deniz gezmiş, hüseyin inan, yusuf aslan 1972 yılında burada burada idam edilmiş.
1980 darbesi sonunda da yine hem sağ hem sol görüşlü kişilerden infazlar olmuş.
ceza aldığında 18 yaşından küçük olan ve yaşı büyütülerek dar ağacına gönderilen erdal eren de yine bu ceza evinde infaz edilmiş.

birçok kötü anı var burda.

inandıkları uğruna feda olma fıtratını taşıyanların bir zamanlar yolunun düştüğü cezaevi. şimdilerde müze.

iki yıl önce gitmiştim. ankara'da görülmesi gereken öncelikli yerlerden biri.
bir ülkenin siyasi tarihinde dönem dönem adı duyulmuş herkesi, istisnasız, sağ-sol ayırmadan konuk!! etmiş.
bir cezaevinde ne hissedilir bilmiyorum ama bu binanın içine girer girmez insanı boğacak kadar hüzün basıyor. çıktıktan sonra da bir süre daha bu hüzün insanın yakasını bırakmıyor.

bir zamanın ünlü cezaevinin müzeye dönüştürülmesi fikren iyi olsa da daha iyi bir küratörlüğe ihtiyaç duyulduğu kesin. müze sonunda insanın karşısına pat diye çıkan darağacı insanların saçmasapan selfie çekmesi için fazla ironik bir durum yaratıyor. ayrıca çocuk pedagojisi açısından çocuklarca ziyareti pek de uygun olmayan müzedir burası. ya belli bir yaş üzerine giriş olmalı, ya da çocukların görebileceği yerler belirli eğitsel etkinlikler dahilinde sınırlanmalı.

5. koğuşun avlu duvarında bir yazı, "özgürlüğünü kaybettin, onurunu kaybetme."

genelde 1950 yılı itibariyle dönemin aydınları, yazarları, siyasetçileri içeri atılmışlar ve sonra da pek çok ünlü insan...

içeride o mistik havayı hissediyorsunuz. acıları, çekilen çileleri, çaresizliği ve haksızlığı... öylesine gezilmez, uzun uzun bakmak gerekir o sarımtrak duvarlara, o eski ranzalara, resimlere

2019’da ankara’yı gezmeye gitmiştim. gezi planımdaki önemli yerlerden biriydi. içerisi insana çok garip duygular yaşatıyor. kesinlikle görülmesi gereken bir yer. koğuş duvarında yazan “taş taşı ama laf taşıma” sözü ise çok anlamlı. özellikle bir cezaevi duvarında yazdığı zaman daha anlamlı oluyor.

her gittiğimde beni fazlası ile çarpan müze. özellikle avluları nedense daha çok etkiliyor beni. o koridorlardan yürümek, o avluda nefes almak. şöyle bir gökyüzüne bakıyorum sonra derin bir nefes alıp kimler burada ne yaşadı ne hissetti diye merak etmeden duramıyorum. o aynı duyguyu hissetmeye çalışıyorum ama olmuyor tabi. nasıl olsun amk.

ankara’ya gidenin ankara’da olanın gitmesi gereken ne müze bence.

bizim soy ismimiz ulucan'dır. ben çocukken burayı, bizim samardım. değilmiş. ve hatırası kötüymüş.
çocukluk işte.

adının utanç müzesi olması daha doğru olurdu.