un coeur en hiver

favori filmim. bu filmden daha iyi filmler yok demiyorum asla.* ama duygusuyla, atmosferiyle beni içine almış, ben de bir iz bırakmış şahane filmdir. ne zaman hatırlasam içimde garip bir şeyler oluverir. bu filmde camus'un yabancısından, georges perec'in uyuyan adamından parçalar bulurum nedense. insan üşür, içi donar. sığınakları, perdeleri, duvarları görüverir, şaşar, sıkılır.

maxime ve stephane keman yapan ve tamir eden iki arkadaştır. stephane içine kapanık, gizemli bir karakterdir. onun aksine maxime fazlasıyla sosyal ve neşelidir. maxime'in harikulade güzel sevgilisi camille de çok yetenekli bir kemancıdır. ve ardından aşk üçgeni başlar..

emmanuelle beart bu film ile beni kendine aşık etmiştir. tabi ki rolünün hakkını vermesiyle. bu filmde onu hem zarafetiyle, sadeliğiyle, güzelliğiyle görürüz, hem de kendinden çıkmış, delirmiş, dibe batmış halleriyle. şahanedir. filmin sonu epey bir süre hatırda kalır, o derin ve uzak bakış, çalan müzik, sık sık hatırlanır.

şöyle de bir repliği vardır: "sen de arıyorsun, biliyorum. seni olduğun gibi kabul ediyorum. kurduğun o kapalı dünyaya aldırmıyorum. senin için buradayım."

92 yapımı claude sautet filmidir.
film boyunca akan güzel (keman ağırlıklı) müzikleriyle zaman zaman durağan zaman zaman sürükleyici bir aşk hikayesini işliyor.
camille ve maxime'in ilişkisi, maxime'in iş ortağı ve arkadaşı olan stephane'ın da bu aşka dahil olmasıyla karmaşıklaşır.
yalnız bu filmde dikkatimi çeken asıl nokta, toplumsal cinsiyet rollerinin bir anlamda yer değiştirmişçesine işlenmesiydi.
yasak aşkın erkek figürü maxime'in bastırılmış ve silik kişiliğine karşı, o duygularının ifadesinde ve bunun sonuçlarıyla yüzleşmekte çok daha cesur bir tavır takınan kadın karakter camille iki farklı kişiliktir. zaten sonuçları belirleyecek olan da bu tek taraflılıktır.
film, karakterlerin herhangi birine odaklanmak yerine hikayeye odaklanıyor ve bu da karakterlerin anlaşılması noktasında biraz eksiklik doğursa da izlenilesi.