üniversite arkadaşının çok çökmüş olması

bugün başıma gelen hadise. 15 senedir görmediğim bir arkadaşımı çıkageldi. üzüldüm lan! zaman ne fena yıpratıyor insanları. hayat koşulları. ve o gencecik hallerimizden eser yok şimdi. çok efkarlandım bir kahve yapayım.
t: kaçınılmaz gerçek.

insana "ulan ben de çöktüm de farkında mı değilim acaba?" dedirtir. "kilodan onunki yaa" diye kendini rahatlatırken çaktırmadan yüzünün, gözünün kırışıklarına bakarsın. "saçlar iyi ağarmış ama yakışmış ehehe" dersin birden, sanki farketmesinden korkup lafı çeviriyormuşçasına...

zaman yoruyor.