uykuya geçiş anının hatırlanmaması

bazen uyumaya çalışırken gözüm normalden daha çok kapanıyor ve görüntü daha da kararıyor ama ben tam uykuya dalmış olmasam da uykuya dalmak üzere olduğumu biliyorum, sadece karanlıktan korktuğum için ürperip gözümü açıyorum o an ki ben ışığı açıp uyuyorum zaten normalde de. bence böylece uykunun bi aşmasına tanıklık etmiş oluyorum.

ben odaya girdiğimi hatırlamıyorum

uyku bir süreçtir; anlık olan bir şey değildir. ilk uykuya dalan organ beynin ön kısmı olan frontal lob'dur çünkü diğer organlar mecburen kan dolaşımı, solunum ve boşaltım gibi mecburi faaliyetleri sürdürmelidir. frontal lob aynı zamanda bilincin merkezi olan pre-frontal lob'u da içinde bulundurur. uykuya daldığımız anı hatırlamayız; çünkü bilincin aktif olarak faaliyette bulunmadığı anlarda bilgi kalıcı hafızaya aktarılmaz, yani nöronlar arası bağlar oluşmaz. ayrıca beyin uykuya daldığında gaba isimli bir nörotransmitter de salgılar, vücut sakinleşir ve rahatlar.

enteresan durumların sorusudur. bu sefer kesin hatırlıcam...

bana kuleden haber geliyor diyerek içinde olmadığım durumdur.

hiç bir araştırma yapmadım fakat benim düşüncem insan uyurken beyni resmen uyuşuyor gibi oluyor veya resmen sahroş gibi olabiliriz veya nasıl bir pc'nin fişini çektiğimizde çalışmıyorsa ve çalışmayan şey işlevini yerine getiremeyeceği için uykuda bizim fişimiz olabilir bu yüzden hatırlamıyor olabiliriz.

hatırlayıp ne yapacaksın ki bırak dağınık kalsın. *

gördüm ve arttırıyorum.

(bkz: inception)

hatırlanması daha büyük sorun olabilen durum. son anda gözler kapanırkenki sahneyi hatırlayacağıma fantastik rüyalarımı hatırlamayı tercih ederdim.

yoldayken kazalara sebep olur. insan kendine güvenir, bilincim yerinde der ama uyku fark ettirmeden gelir. uyanana kadar fark etmezsin.

doğru, en son uyuduğumda sanırım 1992 yazıydı.

o an algılanmaya çalışıldığında kişinin uykusunu kaçırır

ben bu anı hep çok net hatırlarım. içimden de derim ki "şimdi uykuya dalacağım ne ilginç." hatta iki kere genel anestezi ile ameliyat olmuş biri olarak narkozla uyuduğum anları bile hatırlıyorum. uyuşukluk önce bacaklardan başlıyor, yavaş yavaş vücudunuzun üstüne tırmanıyor. en son göz kapaklarınızı açık tutamıyor ve sıklaşan göz kırpışlarının en sonunda göz kapaklarınızı açamıyorsunuz. ama beyniniz bir saniye de olsa hala uyanık kalıyor ve doktorun "evet, başlıyoruz." lafını duyuyorsunuz. en azından bende öyle oldu.*