1.
1927/ 2013 yılları arasında yaşayan türk yazar ve şair ayhan hünalp imzalı eser; sadece 61 sayfa olan kitap 1982 yılında yayınlanmıştır.
bazı kaynaklarda ise 1973 olduğu söyleniyor ama ben kaynakların yanılma payı daha yüksek olduğu için kitapta yer alan tarihi baz alıyorum.
anekdotumuzu verdiğimize göre şimdi kitabımıza geçebiliriz.
şairin adını daha önce duymamıştım, bu kitabıyla haberdar oldum ve iyi bir başlangıç da oldu benim için, şiirleri hakkında yazılmaya değer gibi duruyor.
öncelikle kitabın adı şiirlerle benzer özellikte, uzak maviler aslında denizden uzakta olduğunu, sevdiği herhangi birinden ayrı düştüğünü hatırlatıyor, zaten şiirlerde de unutulmanın verdiği acı gözle görülür nitelikte gibiydi.
bazı şiirlerde dünyada hep yabancı gibi yaşadığını dile getiriyor, dünyada hep yabancı olmak, aidiyet duymana izin verilmemesi bence oldukça kırıcı şeyler, köksüz olmak ya da ait olduğun yerden, yahut insandan koparılmış olmak fazlasıyla sarsıcı ve ağır.
bazı şiirlerde öldüğünde adının unutulacağını ve yalnızca hatıralarla yaşadığını söylemesi kırıldığını gösteriyor.
insanların da şarkılar gibi bir gün muhakkak eskiyeceğini düşünüyor şair, hayat ve hayatındaki insanlar tarafından yaralanmış olduğunu düşündürüyor, daha da önemlisi, hissettiriyor.
iyi bulduğum bir kitap oldu, zaten kısa olduğu için fazla vakit almayacaktır, şairin adını duymamı sağlayan bir kitap olduğu için de mutluyum.
etkilendiğim birkaç dizeyi bırakarak burada tanımıma bir son veriyorum,
uzak maviler bizi bekler...
hep yabancı gibi yaşadık bu dünyada
morgdaki ölülerden de mutsuzuz
ağlamayı bırak, yolumu gözleme
sen yüreğinden çözülürsün
ben yaşamdan.
kaldırımlar ıslanınca sırılsıklam
ve bir köpek yırtınca karanlıkları
ellerim yakandadır
bir şarkıdır savaşımız
zaman zaman hatırlanan
bir gemi yanaşır singapur'a
uzayıp gider artı sonsuzdan eksi sonsuza
bütün masallar böyledir
bu kaçıncı yalnızlığımız?
ve sonra ben ölürüm
öldüğüm gün adım unutulur
ölüm düşüştür.
gözlerin varla yok arası
kaderin kör olası
sorma bana
kalbin paramparça olur anlatsam
şafak karanlığın
zaman rüyaların düşmanıdır.
yalnız hatıralarımız kalacak, beni yaşatan.
ne kalır geriye
parçalanmış dünyandan?
insanlar da şarkılar gibidir
bir gün eskir
açsam da kapatsam da
sen varsın gözlerimde
geceler benimdir, senin değil..
bazı kaynaklarda ise 1973 olduğu söyleniyor ama ben kaynakların yanılma payı daha yüksek olduğu için kitapta yer alan tarihi baz alıyorum.
anekdotumuzu verdiğimize göre şimdi kitabımıza geçebiliriz.
şairin adını daha önce duymamıştım, bu kitabıyla haberdar oldum ve iyi bir başlangıç da oldu benim için, şiirleri hakkında yazılmaya değer gibi duruyor.
öncelikle kitabın adı şiirlerle benzer özellikte, uzak maviler aslında denizden uzakta olduğunu, sevdiği herhangi birinden ayrı düştüğünü hatırlatıyor, zaten şiirlerde de unutulmanın verdiği acı gözle görülür nitelikte gibiydi.
bazı şiirlerde dünyada hep yabancı gibi yaşadığını dile getiriyor, dünyada hep yabancı olmak, aidiyet duymana izin verilmemesi bence oldukça kırıcı şeyler, köksüz olmak ya da ait olduğun yerden, yahut insandan koparılmış olmak fazlasıyla sarsıcı ve ağır.
bazı şiirlerde öldüğünde adının unutulacağını ve yalnızca hatıralarla yaşadığını söylemesi kırıldığını gösteriyor.
insanların da şarkılar gibi bir gün muhakkak eskiyeceğini düşünüyor şair, hayat ve hayatındaki insanlar tarafından yaralanmış olduğunu düşündürüyor, daha da önemlisi, hissettiriyor.
iyi bulduğum bir kitap oldu, zaten kısa olduğu için fazla vakit almayacaktır, şairin adını duymamı sağlayan bir kitap olduğu için de mutluyum.
etkilendiğim birkaç dizeyi bırakarak burada tanımıma bir son veriyorum,
uzak maviler bizi bekler...
hep yabancı gibi yaşadık bu dünyada
morgdaki ölülerden de mutsuzuz
ağlamayı bırak, yolumu gözleme
sen yüreğinden çözülürsün
ben yaşamdan.
kaldırımlar ıslanınca sırılsıklam
ve bir köpek yırtınca karanlıkları
ellerim yakandadır
bir şarkıdır savaşımız
zaman zaman hatırlanan
bir gemi yanaşır singapur'a
uzayıp gider artı sonsuzdan eksi sonsuza
bütün masallar böyledir
bu kaçıncı yalnızlığımız?
ve sonra ben ölürüm
öldüğüm gün adım unutulur
ölüm düşüştür.
gözlerin varla yok arası
kaderin kör olası
sorma bana
kalbin paramparça olur anlatsam
şafak karanlığın
zaman rüyaların düşmanıdır.
yalnız hatıralarımız kalacak, beni yaşatan.
ne kalır geriye
parçalanmış dünyandan?
insanlar da şarkılar gibidir
bir gün eskir
açsam da kapatsam da
sen varsın gözlerimde
geceler benimdir, senin değil..
devamını gör...