uzakta olan bir yakınını özlemek

'her ilde üniversite olması'nın bir sonucudur.

istanbul'da bir yakınım var...
aileden bir yakın değil, ilişkisel bir boyutu da yok.
ama sanki hepsinden daha bir yakın.
özlediğim tek insan olabilir kendisi... şartlar, hayatlar bizi birbirimizi özlemeye itiyor.
ikimiz de farkındayız.
şu anki hayatlarımıza sonsuz saygı duymakla birlikte, vazgeçemeyeceğimiz şeylerin bilincindeyiz.
belki başka bir hayatta, belki başka bir boyutta.
ama elbet bir gün.
yan yana, hiç bir şey konuşmadan ama kahkahalar içerisinde seneler geçireceğiz.

kolunu bacağını kesip başka bir şehre göndermişler gibi.

o yakının geleceğini bildikten sonra gün saymanın da kendine has bir lezzeti var...