1.
bir buket uzuner kitabı.
çanakkale zaferinin yıldönümü yaklaşırken beni tarihe boğmayacak ama zaferin o çarpıcı atmosferini de yansıtacak bir kitap arayışındaydım bu kitabı seçtiğimde.
seçimimden memnun muyum? bilmiyorum. yazdıkça anlayacağım.
konu:
zelendalı viki, dedesi alistair john taylor çavuşun çanakkaleye savaşmaya gittiği ve bir daha geri dönmediği dedesini bulmak için yaptığı uzun çalışmalar sonunda bir ize ulaşır ve takip ederek çanakkale'ye gider. girdiği köy kahvesinde duvarda fotoğrafı asılı olan ali can çavuş'un fotoğrafını köylülere gösterir ve der ki: işte bu benim dedem!
tabii önce köy karışır, sonra istanbul karışır, sonra dünya karışır. zelenda ve ingiltere gibi ülkelerin elçilikleri çeşitli açıklamalar yaparlar, türk basını dehşetengiz haberler yapar. yine de gizemi çözebilecek tek kişi vardır: ali can çavuş'un kızı beyaz.
eyyor: (spoiler içerebilir)
beyaz tam bi uyuz. babasına kara sevdalanan, geceleri yatak odalarını gözleyip anasıyla babası arasındaki aşnafişnayı bile kıskanan bi çocukmuş. anasına kızıp inadından evlenmemiş bile. o kadar huysuz ki, görücülerin de kapısında sıra olduğunu sanmıyorum.
köylüye küsmüş sokağa çıkmıyo 80 küsur yaşında kadın. ama köylünün saygısı sonsuz herkes ona hayran? neden? kimseye açmadığı kapısını bi viki'ye açıyo. alıyo kızı eve, biri zelendalı askerin biri türk askerin mektuplarını okuyor. gizemi aydınlatamaya çalışıyorlar.
beyaz biliyor halbuki her şeyi, şak diye anlatsa yeter, maks bir saatini alır. yook illa uzatacak. ıkına sıkıla zar zor anlatıyor kıza. yazık vikiciğe.
daha sonra gelen ali can çavuşun oğlu ali osman taylar'ın olaya dahiliyeti, viki'yle ilişkisi o kadar sinir bozucuydu ki burada anmak bile istemiyorum.
evet kararımı verdim:
çanakkale zaferini anma açısından mektuplar çok kıymetli. hem türk askerinin konuya bakışını hem de dünyanın öbür ucundan kalkıp savaşmaya gelen zelendalının bakışını okumak ufuk açıcı.
gerisi ise... tırt.
çanakkale zaferinin yıldönümü yaklaşırken beni tarihe boğmayacak ama zaferin o çarpıcı atmosferini de yansıtacak bir kitap arayışındaydım bu kitabı seçtiğimde.
seçimimden memnun muyum? bilmiyorum. yazdıkça anlayacağım.
konu:
zelendalı viki, dedesi alistair john taylor çavuşun çanakkaleye savaşmaya gittiği ve bir daha geri dönmediği dedesini bulmak için yaptığı uzun çalışmalar sonunda bir ize ulaşır ve takip ederek çanakkale'ye gider. girdiği köy kahvesinde duvarda fotoğrafı asılı olan ali can çavuş'un fotoğrafını köylülere gösterir ve der ki: işte bu benim dedem!
tabii önce köy karışır, sonra istanbul karışır, sonra dünya karışır. zelenda ve ingiltere gibi ülkelerin elçilikleri çeşitli açıklamalar yaparlar, türk basını dehşetengiz haberler yapar. yine de gizemi çözebilecek tek kişi vardır: ali can çavuş'un kızı beyaz.
eyyor: (spoiler içerebilir)
beyaz tam bi uyuz. babasına kara sevdalanan, geceleri yatak odalarını gözleyip anasıyla babası arasındaki aşnafişnayı bile kıskanan bi çocukmuş. anasına kızıp inadından evlenmemiş bile. o kadar huysuz ki, görücülerin de kapısında sıra olduğunu sanmıyorum.
köylüye küsmüş sokağa çıkmıyo 80 küsur yaşında kadın. ama köylünün saygısı sonsuz herkes ona hayran? neden? kimseye açmadığı kapısını bi viki'ye açıyo. alıyo kızı eve, biri zelendalı askerin biri türk askerin mektuplarını okuyor. gizemi aydınlatamaya çalışıyorlar.
beyaz biliyor halbuki her şeyi, şak diye anlatsa yeter, maks bir saatini alır. yook illa uzatacak. ıkına sıkıla zar zor anlatıyor kıza. yazık vikiciğe.
daha sonra gelen ali can çavuşun oğlu ali osman taylar'ın olaya dahiliyeti, viki'yle ilişkisi o kadar sinir bozucuydu ki burada anmak bile istemiyorum.
evet kararımı verdim:
çanakkale zaferini anma açısından mektuplar çok kıymetli. hem türk askerinin konuya bakışını hem de dünyanın öbür ucundan kalkıp savaşmaya gelen zelendalının bakışını okumak ufuk açıcı.
gerisi ise... tırt.
devamını gör...