uzun otobüs yolculuğu sevmek

5 gündür yollardayım, rota, diyarbakır, sanliurfa, mardin, gaziantep, yine urfa ve adana simdi de eve dönüş: arka koltuklarda, cam kenarından hem ay'ı seyredip, hem de kulağımdaki müzik eşliğinde bu başlığı açıyorum,

uzun yol sevenlere selam olsun

mazoşistik bozukluktur.

ben de çok severim ama yolculuğun sonunda bacaklarım, kalçam uyuşmuş, kollarım karıncalanmış, uyumak için kafamı yasladığım yerlerden dolayı boynum adeta kopmuş vaziyette uyanırım.

rezilliktir ama güzeldir.

hafiften otobüsü kaçırma gerginliğiyle gidilen tuvalat, ben bunu neden yiyorum şuan diye bakıştığınız abur cubur ve kulaktaki müzikle inanılmaz keyiflidir. en güzeli tek başına çıkılan yolculuklardır.

kulakta müzik, bir kaç sayfa okunup dizlere konmuş kitap, boynun pencereden sürekli bakan tarafında tutulma, "hayır, daha sıkışmadım, psikolojik o" iç sesi eşliğinde molaya ne kadar kaldığını merak etmek, "demek ki sigarayı bırakabilirim, baksana ne kadar zamandır içmeden durabildim" iç sesinin bir önceki iç sese karışıp bir an önce mola verilmesini dilemeye başlamak eşliğinde hayattan belli bir zamanın asfalt zemin üstünde kayıp gitmesidir.
hem ne de olsa 'ömür biter yol bitmez'dir yegen

her sene 2 kez boludan izmire gidiyorum.hem göz hastanem için hem de eski üniversitedeki arkadaşlarımla arayı açmamak için.düzce,sakarya,kocaeli,yalova,bursa,balıkesir,manisa,izmir diye gidiyor yolculuğum.gece biniyorum bir de. bilmediğim şehirler,bilmediğim insanlar ve kulaklığımda şehinşah yan parçası.abi ben bilet alıyorum izmire böyle olmayacak.

eğer ki sık sık tuvaleti gelen ya da otobüslerde midesi bulanmayan insanlardan biriyseniz uzun otobüs yolculukları terapi gibi bir şeye dönüşebilir.

ben genellikle önceden ayarlarım o yolculukta dinleyeceğim müzikleri. sıklıkla aynı albümü defalarca dinlerim zaten ,hayalet ıslığı albümünün uzun otobüs yolculukları için birebir olduğunu düşünüyorum.
bir de cam kenarında ve tekli koltuklarda tek başıma seyahat edeceksem mükemmel ötesi bir şeye dönüşebilir.
her şeyden uzaklaşılır , ani radikal kararlar alınabilir*, anlık bir huzur ve hüzün karışımı duygular hissedilebilir.

geriye otobüste bebek olup olmaması kaldı. eğer ki bebek var ise şansınıza küserek camdan baka baka ağlayabilirsiniz.
çişiniz gelirse ağlamayın ama, daha çok getirebiliyor.

ilk zamanlar yanıma kitap falan alıyordum okurum diye ama okunmuyıp mide bulandırıyordu. şimdilerde priz olsun, telefon şarj olabilsin yetiyor. zaten bir müddet sonra sıkılıp uyuyorsun. çok da şu olsun bu olsun kasmanıza gerek yok gece yolculuklarında.

ha gündüz yolculuklarında vakit daha güzel geçiyor sanki. geçtiğin yolları izlemesi zevkli oluyor ege taraflarında. karadeniz tarafınaysa yolculuk, ordaki manzaraları pek sevmemiştim ben. şırnak tarafına gidiyorsanız, hele de istanbuldan bindiyseniz film falan izlemenin yoluna bakın. hatırladığım kadarıyla antep'e kadar otoban manzaraları genellikle çok bir şey yok. sonraları saatte bir bi şehirlere girip çıkmıştık.

istanbul'dan edirne tarafına gidiyorsanız zaten otoban, fabrikalar falan görürsünüz arasıra.

izmir tarafının yolu güzeldir. özellikle bursa'dan çıkıp manisa'dan geçerkenki yol en sevdiğim bölümler. yeşillikler arasından gidersiniz. gece bindiyseniz sabah o manzaraları seyrederek gitmek pek keyiflidir.

konya'ya gidecekseniz eskişehir'den sonra modern hayat bitiyor afyon'dan geçiyorsunuz. sonra kirazlıklar başlıyor. sonra da uçsuz bucaksız buğday tarlaları başlar. sevene cennet gibi gelir sevmeyen hiç hoşlanmaz, akşehir'den sonra çok yüksek olmayan tepelerin arasından konya merkeze varırsınız.

izmir'den aydın'dan geçip antalya'ya gitmek de çok keyiflidir bak. yalnız burada biz özel aracımızla gitmiştik. sarı incir ağaçlarına mı daldık, yol üstü restorandan alabalık ya da sac kavurma yedik, tankerlerin su aldığı yeri açtırıp altında duş da aldık, yol kenarında tarlada çalışan köylüye lokanta soralım derken adamlar bizi yemeğe davet etti yemek de yedik hatta adamların tarlasında 15 dakika çalıştık bile. (bkz: swh) o aydın yolunu kesinlikle tavsiye ederim gençlere. bunu bir yolunu bulup deneyin kesinlikle.

yan koltukta oturan bir çocuk ile çok yüz göz olmayın sizi arkadaşı belledi mi , daha da uyku haram otobüste.

kısa insan hobisidir.
biz gibi 1.90 üzeri insanlar için otobüs yolculuğu 1. saatten sonra işkencedir.

şu koltukları azaltıp arayı açın be kardeşim.

en fazla 3 saat
devamındaki her dakika işkence.
bilhassa çocuk varsa

belli bir yaşa kadar evet severdim. ama sonrasında çekilmiyor. hem çekilmiyor hem de daha konforlu alternatifler bulununca o eski çekiciliğini yitiriyor.

ben yolu seviyorum, varmayı değil.

terapi niteliğinde bir şey…