vejetaryen olmak

... 20 yaşıma dek kusursuz sürdürdüğüm durum, ölmemek için yemelisin diye kana susamış halde öttürdüğü boruyla vahşet tanrısının yeminimi bozduğu, vedalaştığım zamanlarım... yine ölüme koşmam an meselesi, pisiciklerimin yüzüne bakamıyorum... katil olup yaşamaktansa, onurumla ölmeyi yeğlerim yavrularım...

arkadaşım yalnız bitkilerde canlıdır onların canı kıymetı yok mu ahahah deyip gercekten bılgılı olduguna ınanan zırve yapmıs tanıdıklarımız ... ezıyet edıyorsun kendıne hasta olacaksın vıtamınsız kalacaksın guzum diyen annelerımız ... salın yahu biri et yemesin biri gitsin salyangoz yesin . lakın arkadas grubunda planları et yenılecek ortamda yapılınca alınıyorum .

mantıklı bir tarafı yoktur, herkes vejetaryen olsa şehrimizi inekler, koyunlar, keçiler basar onlarla başedemezdik.

üniversite’de yurtta kalana kadar öyleydim. ama yurtta sürekli et yemeği çıktığından( et dediğime bakmayın, eti koklatıyorlardı) ve ben yiyemediğimden, en son 45 kg.ya kadar düşünce öyle böyle yemek zorunda kaldım. vejeteryanlık açlıkla karşılaşana kadar.