yakın arkadaşının olmaması

bu konuda yalnız mıyım bilmiyorum fakat herhangi bir derdimi bile kimseyle paylaşamıyorum. o yüzden çok yakın diyebileceğim arkadaşım olduğunu da sanmıyorum.

tertemiz delirmek için arkadaşa gerek yok. emin adımlarla ilerlemeye bakalım.

senin en yakın arkadaşının, en yakın arkadaşı olmayışın ile kafa kafaya yarışır. çok hüzünçlü bir durumdur.

birkaç yakın arkadşım var içlerinden bir tanesi benim tüm mallıklarıma rağmen ne kırılır ne de gücenir. bilir ne mal olduğumu, 'geçti mi öfken, canım benim daha da saçmalayacaksan bekleyebilirim, az daha saçmala tam rahatla.' der.
.....

keşke sen de tanıyabilseydin. ben öyle kötü biri değilim ya. sadece fevri çıkışlarım var. yanlış anladım seni, öfke anımda, eşşek saatim bir saat; o geçince hic alakam olmaz o agresif ahmakla.*
gel de özür dileyebileyim. af beklemiyorum, sadece seni kırmış olmak üzmek çok ağır geliyor.

içinde bulunduğum durumdur. yaklaşık olarak 4 yıldır hiç yakın arkadaşım yok ahmet vardı gerçeği liseden beri devam eden bir arkadaşlığız var neredeyse on yıl oldu. her geçen sene daha az görüşüyoruz . bu sene daha görüşmedik. insanın yakın arkadaşları olmalı yani bence olmalı. her daim arayacağı birileri olmalı. o da seni aramalı onu ona hatırlatmalısınız sevgili okuyucu.
dipnot: benden bu kadar günaydın.

normaldir. arkadaşın vardır yakın arkadaşın yoktur. benim bir ara yakın arkadaşım vardı sonra küstük. bir daha hiç yakın arkadaşım olmadı. sadece arkadaşım oldu. onları yakın görmüyorum belki bencillik ama görmüyorum.

hissediyorsun yakın arkadaş olunca bir başka oluyor. o his bir daha olmadığı zaman olmuyor.

1 tane yakın arkadaşım bir kaç tane de arkadaşım var. her zaman az insan çok huzur sözünü benimsemişimdir.
kendimi bir sürü insan için paralamak yerine gerçekten sevdiğim bir kaç insan için cabalamayi daha samimi daha tatminkar buluyorum.

hiç mi yok, (bkz: türk usulü sorular)
hiç bana göre değil.
her ortam için yakın arkadaşım var benim.
arkadaşlık skalam paralel evren gibi.
kimse kimse ile çakışmaz.
hepsini ayrı ayrı çok severim.
etmeyin eylemeyin, bulun birilerini.
bu hayat yalnız çekilmez.

üzüyor ama sevgililer o açığı dolduruyor. yoksa ne yaparım bilmem canım çok sıkılıyor. kahve içip muhabbet edecek bir mantıklı, makul bir şahıs bile yok ya. yazık. herkes kafayı yemiş obv.

her arkadaşlıkta 3. kişi olarak kalıyorsun. vazgeçilmesi kolay olan her yere çağırılmayan. çok özeniyorum şöyle çok yakın arkadaş olup yıllarca öyle kalabilenlere. sorun bende mi bu konuda bilmiyorum. ama kimsenin hatalarını yalanlarını yanlışlarını dahi savunabilecek kadar karaktersiz değilim ya da kimsenin peşinden gidip fikirsiz gibi o ne diyorsa yapabilecek kadar boş bir insan değilim. beni yalnız kılan da bu.

yakın arkadaş olmalımı olmalı. ama bazen bulamazsın. yakınlık kuramazsın. bunu anlamak için sır verebilirmiyim bunu kendinize sormanız gerekli. öyle ya sır onunla birlikte toprağa girecek olmalı. cevabı evetse o kişi yakın arkadaşınızdır uzaktada olsa yakındir size. belki konumuzla alakası olmasada insan kin tutmamalı demek ostiyorum. bu dünya kin tutacak kadar ehemmiyetli ve uzun bir yer değil. zaman çok kısa. insan geriden takip ediyor. 70 senede gördüğü sandığı şey 1 saniyenin kendi zamanına göre tembelleşmiş ve yayılmış halini görüyor. çünkü mikroskobik canlıların gerçek zamanı algılayacak donanımları yok. bu donanımsızlık sebebiyle fazla yaşadığını düşünüyorlar. aslında yaşadığı, 1 saniye içinde ölmesinin ardında kalandır, onun aynadaki görüntüsü gibi, daha çok köpüğü kalır dünyada. işte bu yüzden çoğu şey her ne kadar canımızı sıksada önemsizdir. bunu zaman ilerledikçe anlıyor insan. keşke daha önce anlayabilse.

genel itibariyle umursamıyorum. ama bazı zamanlar öylesine ihtiyaç duyuyorum ki birilerine.. bir arkadaşa.
bazen dirilemiyorum tekrardan,kendime yetemiyorum.yaralarımın sebebi ben, yaralarımı kapatamıyorum.

tanıdığım çok insan var. ama arkadaş dediğim iki elin parmağını geçmez. yakın arkadaş (dost) dediğim bir tane. ona da her türlü sırtımı yaslarım ağa. 18 senedir tanıyorum en ufak yamuğunu görmedim. gardaşım benim *

acı bir durumdur. benim en yakın arkadaşım ingilterede ve görüşemiyoruz. telefonla artık onun da olmamasını düşünemiyorum bile.

arkadaş edinmeye başladığım andan itibaren yaşadığımı durumdur. herkesle iyi anlaşırım herkesin her derdine koşarım ama benim birine isim düştüğünde kimseyi bulamam bende olmayan bir şeyi başkasından temin edemem ama onlar benden istediğinde hep olur bende. bilmiyorum gerçekten herkesle çok iyi anlaşırım düşmanım olur ama dostum olmaz. yakın arkadaşlarımla bir gün mutlaka bağım kopar hayatımdaki herkesin sanki bir rolü var bu rolü tamamlayınca hayatımdan çıkıp gidiyor.

bir kalıp yargı olarak kadınların yakın arkadaşının olmaması.

mış gibi yapanlar dılında hiç olmadı galiba yalnızlıktan besleniyorum

hiç ihtiyaç duymuyorum, gereksiz bi ilişki biçimi.

pek sevgili hayatta; nasipli, kısmetli, şöyle şanslı, böyle çukulata tenli olduğum nadir konulardan biri, hayatımın neredeyse her evresinde çok iyi bir arkadaşım olmasıdır. üç tane arkadaşım oldu böyle, ikisiyle hâlâ görüşürüz, hâlâ samimiyiz. bu yüzden çok çok yalnız hissettiğim dönemler olmadı çok şükür. ben hayatın adil olmadığına inanlardanım; çünkü birinin kafasına bombalar yağarken diğeri keyfe keyif katıyor, biri türlü hastalık ile doğmuşken diğeri mis gibi yaşıyor... ancak şu var, bazı şeyler de çabayla ilişkiliymiş herhalde, çünkü ben de hep arkadaşlarıma değer veren bir insan oldum, biraz önce bahsettiğim arkadaşlarımla zaman zaman aile gibi zaman zaman aileden de öte olduk, demek istediğim bu arkadaşlıklara ben de emek verdim. elbette bu demek değil ki her emek veren, her değer veren de karşılığını görecek, kesinlikle hayır. mesela benim de üniversitede böyle bir arkadaşım oldu, çok yakın arkadaşım zannediyordum, değilmiş; kendisine buradan kucak dolusu sevgiler. ancak şuraya geleceğim ki çaba lazım arkadaşlar, değer vermek lazım... öte yandan, kimi insan vardır zaten istemiyordur böyle bir insan hayatında, e onunki de hava hoş tabii, bizi ilgilemez.*

bu arada kimse merak etmiyor olsa da* bir zamanlar çok yakın arkadaşım olup şu an görüşmediğim bir arkadaştan da bahsettim yazımın başında ki hâlâ iyi konuşurum arkasından, yaptığım en güzel arkadaşlıklardan birisiydi, kendisinden de çok şey öğrendim. demek istediğim insanlar her ne kadar mide bulandırsa da güzel insanlar da karşısına çıkabiliyor insanın.

insanı gerçekten yalnız hissettiren bir durum.

spesifik bir sebebi yoktur. hayatta kafanızın uyduğu birilerine denk gelmek başlı başına bir şans işi zira. bir sürü bahanem de var konuyla alakalı. ne olduklarını hiç yazasım da yok, kimsenin okuyası olacağı şeyler de değil. hatta sahiden böyle cümleler de kurmam normalde ama;

bu hayat bana gerçekten yakın bir arkadaş borçlu kalacak şekilde savruluyor.