yalnız insan mutlu insan mıdır sorunsalı

kişiye göre farklılık gösterecek sorun. bazıları yalnızlığı seviyor ve bu yolda ilerliyor. bazıları ise yalnızlıktan korkuyor.

ama insan zaman ilerledikçe anlıyor bazı şeyleri. yaş ilerledikçe anlaşılan tek şey;

tercih ise evet.
kalınmış ise hayır.

insanı bilmem ama kurt mutludur. zira kurt için bu bir mecburiyet değil bir tercih meselesidir.

samimi görmediğim her şeyden itina ile uzaklaşırım, sınırlı sayıdaki canlıyla temas etmek iyidir camı açıp odayı havalandırmak gibi.

edit: bu tanımdan iyi entry nick uyumu olur.

yalnız olmak konforlu.
ekstra birinin derdi, kederi, sorunu yok. bencillik gibi algılanabilinir ama doğrudan kendini dinliyorsun işte. kimseyi de strese sokmuyorsun. kendi rahatın, huzurun her şey senin elinde. bağlı veya bağımlı değilsin. bir insanı hayatına dahil etmek büyük bir sorumluluk istiyor kimse tam anlamıyla işte bu diyemiyor. ha desen olmaz, aha desen olmaz. denk gelirse gidersin yalnızlığını paylaşırsın hayatını buna da sözümüz yok. ama şu bir gerçek kendi ile bir doyuma ulaşmış kişinin huzurunu bence kimse bulamaz. belki birçok kişiye uymayacak bir düşüncedir ama bence en huzurlu olanlar kafası rahat olan kendi ile sorununu çözmüş yalnız insanlardır. birileri olunca hep bağlantı hatası oluyor kanımca.

yalnızlığı algılayış ve karşılayış şekliyle ilgili. kişi yalnızken kendi iç dünyasına mutluysa, kendini geliştirme konusunda bir sıkıntı yaşamıyorsa, sağlıklı şekilde dinlenip kafa dinleyebiliyorsa yalnızlıktan güzeli yok. yıllardır hiç arkadaş edinmedim. bir kaç kere denedim ama başaramadım. kiminin kafa yapısı uymuyordu kiminin kişiliği. sonra anladım ki kendi başıma daha mutluyum, huzurluyum. sürekli aynı saçma konuların konuşulduğu ortamlardan uzağım, gelişime, değişime daha açığım ve en önemlisi de düşünebilme becerisini geliştirebildiğimi düşünüyorum. özellikle de sağlıklı düşünebilme becerisi bence en elzemi. yoksa hayat koca bir girdaba dönüşür ve kişi ömrünün sonuna kadar her yaş döneminde birbirinin benzeri düşüş evrelerini tekrarlayarak yaşar. tabii buna yaşamak denirse. ancak izole bir zihin bu tuzağa düşmez. çünkü onun kendi doğruları, kendi yanlışları ve toplumun yanlışlarından sıyrılabilmiş bir düşünce dünyası vardır. o yüzden severim yalnızlığı.

geçen mutlulukla ilgili bilmem kaç senelik bir bilimsel araştırma hakkında bir yazı okudum. adamların vardıkları sonuç yalnızlık eşittir mutsuzluk. en mutlu insanlar en çok insanla temas halinde olan insanlar. sevdikleriyle tabi.

olağanüstü bir anket. yoo değildir bence. anca yemeksepeti stfu. ev çöreğini çok özledim pamuk pamuk. bu tarz mutluluklar haram.

yalnızlık bulunduğun ortama ait hissedememe, konforlu bir huzur arayışı, bireyselliğine aşırı düşkün olma gibi durumlardan doğuyorsa bu mutlu insandan çok özgür insandır tanımına daha uygun olabilir. zaten özgür olan insan için mutluluğun da bir önemi yoktur. mutluluk şu noktada daha uygun olabilir, insanlara tahammül edebildiğin halde kendinle vakit geçirmeyi daha çok seviyorsan, onların senin hakkında ne düşündüğünü önemsemiyorsan, seni anlamalarını beklemiyorsan, yalnızlık bir kaçış değil alternatif bir alansa bu yalnız insan daha mutludur diyebiliriz.
yine de yalnızlık bir ihtiyaçtır,makul bir sebebe gerek duyulmayan bir ihtiyaç.

mutluluk, yalnızlık veya birlikteliğe endeksli olan bir durum değil kanımca.. keza mutsuzluk da öyle..

her zaman değildir. mutluluk dediğimiz şey sevinç ile aklın birlesmesidir. bunu da paylaşma ihtiyacı hiddeseriz.