yalnız insanların bulaşıcı hastalık geçirmemesi

biraz dramatik de olsa artık emin olduğum tespit. şu korona pandemisinde dikkat ediyorum da nerede evli, arkadaşlarıyla sosyal, sevgilisi olan vs. tip var hepsi hasta oldu. bizim gibi yalnız insanların ise başı dik. insanlar bana soruyor; sen nasıl hasta olmadın yahu? sırrın nedir? bize de söyle gibi. ellerimi yıkıyorum. bol c vitamini alıyorum diyorum geçiştiriyorum ama halbuki yalnızım ulan yalnız!

yalnız insanları ezikleyen, bağışıklık sistemi güçlü insanları da durup dururken hayatlarını sorgulamaya gark eden önerme.
ne alakası var. okula giden iki çocuğum, aktif çalışma hayatı ve yoğun bir sosyal hayat içinde hiç de hasta olmadım. üç biontec aşım ve standart bir temizlik anlayışım var. arada çocuklarım* ve yakın arkadaşlarım* hasta oldular. bu kadar nazarları üstümüze çekince artık bilemiyorum ama.

aslında kavramsal olarak yalnız olmakla yalnız hissetmek farklı iki durum. yalnız hisseden daha fazla strese girip daha düşük bağışıklığa sahip oluyor.

daha düşük bağışıklık bir yana strese uzun süreli maruz kalmak beyni olumsuz etkiliyor. kan değerleri yüksek seyrettiği için yüksek tansiyonu ve şekeri olan insanlar oluyorsunuz zamanla.

ben pandemi zamanı evde çok kıvrandım ama dışarı çıkmadım. çünkü aşı henüz icat edilmemişti. bana da bulaşmadı ama bunun nedeni yalnız olmam değil iradeli olmam bana sorarsanız.

yakın çevrem hep hasta oldu çünkü sosyal mesafeye dikkat etmediler. maske takmak bir yana öpüştüler falan. ben herkese vebalı muamelesi de yapmadım ama aşılıyım nasılsa diyerek sarılıp öpmedim de.

"sahipsizlerin sahibi allah'ın merhameti ve hikmeti"olduğunu düşündüren durumdur.

pozitif ayrımcılık gibi görünse de alakası olmayandır.

kendisini mutfağa kitleyip iki saat mahsur kalan insanlarız arkadaşlar, ölmek için covide ihtiyacımız yok. *

çünkü bizi yalnızlık öldürecek.