yalnız yolculuk yapmak

benim için tek sıkıntı saat başı tuvaleti gelen bir insan olarak binmeden önce son bi tuvalete gideyim de yolda kıvranmayayım dediğim andır. ihtimaller gözden geçirilir;

o bavulu sürükleye sürükleye yanımda götürsem eşek kadar bavulu turnikelerden atlatmaya çalışması var ( tişikkirlir istanbul büyükşehir belediyesi).

tuvaletin önünde bıraksam ulan çalındı mı acaba diye 10 saniyede tuvaletten çıkmaya çalışmak var (bavulun içinde tergan ayakkabı var. o giderse ben de gözüm açık giderim valla).

bütün sohbet girişimlerini başarılı bir şekilde sonlandırdığım teyzeye bivilimi bikibilir misiniz icibi ^^ şirinliğini yaparsam otobüs saatine kadar gelininin dedikodusunu dinlemek zorunda kalmak var (gelin de çok çaçaron yalnız, oğlan korkusundan kendi annesini bile gizli gizli arıyormuş).

sonuç: gitmiyorum lan tuvalete!

not: bu entryde yalnız yolculuk yapmak yanınızda bir eşiniz dostunuz olmadan seyahat etmek olarak ele alınmıştır. yoksa elbette bir otobüs dolusu yolcu, şoför ve muavinle beraberiz şu an.

not 2: o son kahveyi içmeyecektim.

eşsiz bi terapi yöntemi. benimsedigin sehirden uzaklastıkca ruhunun da donustugunu hissedersin. sanki herseyi yapabilirsin de sen istemiyormussun gibi.

iyi bir kulaklıkla dünyanın herhangi bir noktasına saatlerce yolculuk yapılabilir. mesafenin vs önemi direkt ortadan kalkar.

biraz sıkıcıdır aslında. yani kitap, internet, müzik bir yere kadar. insan sosyal varlık. başka bir şehre otobüsle gidiyorsam yanımdaki teyzeye bir şekilde sarıyorum. o da konuşma taraftarı çıkmayınca sıkılıyorum.

sıklıkla tren ile yaptığım aktivite.

bir şişe şarap alınır, yatağa uzanılır, kulaklık taklır.

araç kullanırken iyidir.
canın istediği gibi durur, uyur, istediğin yerde yer içer, alışveriş yapar, sigaranı içersin.
biri olduğunda ki bu kişi yetkili bir abi ise bunların hepsi yalan olur.

güzeldir. bazen bir yerlere gidip gelmek lazım.

kendi arabamla yolculuk yapmak olarak varsayiyorum ben, canım sıkılmaz aksine kafam dinlenir
zaten kendi kendine konuşan biriyim, laf lafı açıyor yavaş yavaş gidiyorum öyle.

mutlaka cam kenarıdır.
asfalt akarken altta
camda doğa ve hayatlar geçer.
gece ise ay ve yıldızlara
bazen hüzün eşlik eder,
bazense;
için içine sığmayan bir sevinç
yaklaşmışsan varılacak yere
içini kaplayan sabırsızlıkla beraber
ne zaman geçer,
nede yol biter,
hayat geçer
suskunluk kalır.....

hiç zararını görmedim. aksine biriyle yolculuk yapmak hep sıkmıştır beni. ayak bağıdır birisi. yol boyu uğraş dur.
yalnız olmak, istediğin gibi uyumak, yemek yemek, dolaşmak, dışarıyı seyrederken hayatına yön vermek, kendinle yüzleşmek şahanedir.
eğer biriyle evlenmeyi düşünüyorsanız beraber uzun yol seyahati yapın. hayatınızın özetini görürsünüz.

hüzün vericidir.

her türlü yolculuk hüzün deposudur benim için.kalabalık ya da tek başıma,gideceğim yer ne kadar istediğim bir yer olsa dahi,mutlu başlayan yolculuklarım bile gözlerim dolu dolu biter.

bazen bir yolcunun yüzüne bakarak olur bu,bazen manzaradaki ağacın dallarının rüzgarda sallanışına bakarak...

mutlu bir yolculuk mu?
belki baharda ...