yalnızlıktan kitap yazmak

ne bir arkadaşım ne de sosyal yaşantım var. çalışıyorum ve çalışmadığım zamanlarda da kitap okuyordum. madem bir evrene dahil olamadım neden kendi evrenimi yazmayayım diye düşündüm ve yazmaya başladım. daha önce böyle bir deneyim yaşayan varsa neler yapabilirim nasıl bir yol izleyebilirim sizce?

bazen içine düşüyorum bu fikrin; bölük pörçük sapa sola karalanmış notlarım oluyor hep. bazen de kurgu düşünüyorum sonra kendime şunu hatırlatıyorum “kitap yazacak donanıma sahip değilsin, bunlar hep karalama”

bende aynısını düşündüm, fakat sonra yazmaya engel olmadığını gördüm. sonuçta bağırdığımda kimse duymuyordu, şimdilerde hiç değilse dinleniyorum.

kitap yazmak,sadece yalnızlıkla olacak şey değildir.ciddi bi donanım gerektirir.
hayatı boyunca bi kompozisyon yazmamış,yazamayan ne kadar insan olduğunu bilsek çok şaşırırdık.

ben yazıyorum, bir 100 sayfa filan yazdım sonra bırakmıştım 1 kitabımı. bir kitaba başlarken ki hatam konuyu ve karakterleri belirlememek oldu. karakterlerin hikayelerini düşünmemek ve sadece sonunu düşünerek kitap yazmak da bir hatadır.* bunun yanında bir de betimlemeler var. mesela ben hikaye yazıp bir dergiye göndermiştim, betimlemelerimin çok yavan kaldığını ve güçlü bir anlatımım olmadığı söylendi bana. betimlemeler yapabilmek için o mekanı defalarca kez hayal etmeli ve kötü de olsa bir resme dökmeyi denemelisin. bu sayede hikâyenin geçtiği yer her zaman aklında detaylıca kalacaktır. ben şimdilik sana ancak bunları söyleyebilirim. aklıma başka bişey gelirse tanımı editlerim.