yanıbaşınızda her gün ölen birini izlemek

tüm hayat enerjiniz emilir. her gün moraliniz bozuktur.
genellikle ortalama bir türk - şimdi ırkçılık yapıyor da derler sen ekle işte kürt, türk, laz vs- aile evinde yaşını başını almış hasta büyüklerin her gün ölüşünü izlersiniz.

küçük bir çocuksanız anne babanız hep panik içindedir. sürekli hastaneler, kontroller, ilaçlar, tedaviler vs vs sizin rutin bir gerçekliğiniz olur.
hasta olan kişi için de bakım veren kişiler için de zordur.
bunun yatalak versiyonu en berbatı. düşmanımın başına gelmesini istemem.

sonra bi gün uyanırsınız omzunuzu biri dürter

"kalk oğlum/kızım..............ölmüş"

eskiden beni çok etkilerdi. şimdi her gün birileri ölüyor. ve ben tepki veremiyorum. üzülmüyorum. normal geliyor. galiba büyüyorum ruhen. ya da büyümek değil de alışıyorum*

yaşanması en zor tecrübedir. günden güne yitirilen bir nefes..

eger dostunuzsa uzuntu verir ve eger gercek dostsaniz siz de onunla birlikte ölürsünüz