yanlış bir şey yapıldığını hissettiren şeyler

köşe başında sigara içmek. neden bilmiyorum ama utanıyorum saçma bir şekilde.
çantamda bir şey aramak ve marketten bir şey almadan çıkmak da böyle hissettiriyor

sevdiğim kediyi köpeği yanımda mama yoksa besleyememek.

yanlışından değil de içim burkuluyor. başka bir yerde başka hayvanlara yardım ettiğimde telafi ediyormuşum gibi hissediyorum anca. mesela dün bir köpeği sevdim hayvan ayağa kalktı böyle. yanımda da mama yok, bakkal yok. üzgün üzgün bıraktım hayvanı geride. içimde kaldı resmen. öküz oturdu.

milyonlarca vatandaşın oy sandığından ayrılırken (özellikle) son 20 yıldır hissettiği tedirgin edici duygudurum hali.. (ama bi kıpırdanış var gibi.. du bakali nolcek.)

kimi zaman da ozsayginin devreye girdigi anda olan seyler. ezip gecmemek lazim ic sesi ya da hissi. tabii herkesin ilkeleri ayri o ayri bir konu. ama icin rahat degilse bil ki kendine saygisizlik yapiyorsun.

sorumluluk gerektiren çoğu şey böyle hissettirebilir.

iyilik yaparken, paylaşırken, yere düşen birini kaldırırken, çantası açık kalmış birini uyarırken, ödeme sırasında arkadaki kişiye sıramızı verirken gibi türlü karşılık beklemeksizin yaptığımız iyiliklerde, güzelliklerde hiç yanlış bir şey yapıyor gibi hissetmeyiz.

nerede bir sorumluluk iyilikler ve güzellikler içine karışır, orada her daim yanlış bir şey yapıyor olabilme hissine kapılırız. hem de konunun ne kadar uzmanı olursak olalım...

örneğin,
bir çocuğun başını okşamak ne kadar huzur verse de eğer çocuk sizin çocuğunuzsa huzurla beraber tedirginliği de yaşatır.
kedi, köpek sevmek harika bir duygudur ancak size aitse eğer yine onun için yeteri kadar ilginizi verip veremediğiniz konusu aklınızda bir şüphe yaratır.

anne babanızı çocukken sevmenizle, büyüdüğünüzde sevmeniz arasında bir sorumluluk farkı vardır. büyüdüğünüzde bu sevgi aynı zamanda kaygıyı da barındırır.

kendini bile severken insan, kendinden beklentilerini yerine getirmek sürecinde büyük bir sorumluluk altında kalır. ondandır başarılı olmak istememizdeki bu derin arzu. başardığımızda sorumluluğumuz da o konu dahilinde son bulur. bu da bizim için konfor alanı yaratır. başarmak isteyip de gerekeni yapmaktan kaçtığımız zamanlar da bu nedenledir. yani sorumluluktan kaçınmak içgüdüsüyledir.

sorumluluk altına girmemek, yanlış bir şey yapacak olmaktan korkmak bizi başarıdan da alıkoyabilir. çelişkili de bir süreçtir. adım atsak sorumluluk, atmasak yine yapmamız gerekeni yapmamanın, sorumluluğu es geçmenin verdiği pişmanlığı yaşamak bize şunu gösteriyor ki, yanlış bir şey yapıyor hissini doruklarda yaşayacağımız en büyük an, insanın kendisi için aldığı, alacağı kararlar aşamasındadır ve bu duygu bu noktada harekete geçsek de geçmesek de yaşanacak olandır.
o nedenle ben her zaman adım atmaktan yanayım.

bir anlamda, yanlış bir şey yapıyor hissine kapılan insan, hayata karışmış, insana temas etmiş, kendine de karşısındakilere de vaatler vermiş insandır diyebilirim.

karar alıp veren insan da bu hissi yaşar çoğunlukla. her ne kadar doğruyu yaptığını bilse de yanılmaktan korkar.
tatmadığı duyguları tadan insanlar da bu hisse kapılabilir çünkü tanışmadığı bir duygu da onun kaldırması gereken, baş etmesi gereken bir sorumluluktur. görüldüğü gibi bu his, hayatın her alanında tesirini gösterebilir.

böylece, yaşamak dediğimiz biraz da yanlış bir şey yapıldığını hissettiren anlardan ibarettir.

çünkü yaşamak dediğimiz, sorumluluğun ta kendisidir.

(bkz: hiçbir şey olmadıysa bile kesinlikle bir şey oldu)

'sevmek rezilcesine korkuludur' der kaptan*